ดาราสาว เล่าความภาคภูมิใจในตัวพ่อเลี้ยง ที่เปลี่ยนคำนิยามไปตลอด

"ตอน 7ขวบ แอนมีพ่อเลี้ยงค่ะ พ่อเลี้ยงเป็นคนบ้านเดียวกับแม่ ต่างคนต่างมาทำงานที่โรงงานน้ำส้มสายชูและไม่รู้จักกันมาก่อน

พ่อบอกแม่ว่าหากอยู่ กทม แอนจะไม่ได้เรียนหนังสือ 2ท่านจึงตัดสินใจกลับบ้านนอก ทำกระท่อมมุงหญ้าคา คนบ้านเราใครจะทำบ้านเขาจะไปตัดไม้ไผ่ในป่า แล้วช่วยกันทำบ้าน จักหญ้าคามุงหลังคา 2-3วันเสร็จได้กระท่อมเล็กๆ1หลัง

ต่อมาแอนได้สอบทุนอีกรอบเข้ามาเรียน กทม เจอต้มยำกุ้ง ,เขาไม่จ้างเด็กจบใหม่... สิ่งที่เพื่อนๆทำคือแยกย้าย ส่วนแอนเลือกอยู่ต่อ ใน กทม นั่งรถเมล์ไปสยามทุกวันเดินตั้งแต่10โมงเช้ายัน1ทุ่มจึงกลับที่พัก จนวันนึงได้เจอพี่คนสวยพาไปเดินแบบ เข้าโมเดลลิ่ง

เงินก้อนแรกจากมอเตอร์โชว์ 10วัน 45,000พ่อเอ่ยปากขอ บอกว่าขอบ้านให้แม่นะ แม่ต้องมีบ้าน ....เงินก้อนนี้สร้างบ้านหลังเล็กๆนี้ทันที+จักยานให้พ่อคันนึง+ เตาเผาถ่านให้พ่อ +ทองให้แม่ใส่

หลังสร้างบ้านได้6-7ปี พ่อได้จากไปแบบกระทันหัน ติดเชื้อในกระแสเลือด(คาดว่าดื่มเหล้าต้มผิดกฏหมายทุกวันมันสะสม)

บุญแอนยังมี ก่อนพ่อเสีย1วัน พอแอนรู้ว่าพ่อป่วย เย็นนั้น ไม่รู้คิดยังไง โทรหาพ่อ บอกพ่อว่า "หนูรักพ่อนะขอโทษที่เคยแสดงออกไม่ดี พ่อให้อภัยหนูนะ".......... เสียงปลายสาย คือเสียงสะอื้น .... พ่อร้องไห้ด้วยความยินดีทั้งๆที่ป่วย เลยบอกพ่อว่าพรุ่งนี้เจอกันนะ หนูกำลังไปหาพ่อนะ. ตี5ของอีกวัน อาโทรมาบอกว่า พ่อเสียแล้วนะ......................... งานศพพ่อ คนมาล้นไปถึงถนนใหญ่ เราเพิ่งรู้ว่า พ่อเป็นคนที่สร้างคุณงามความดี เป็นที่รักของคนทุกหมู่บ้าน. ในงานเก้าอี้ไม่พอเขาก็นั่งพื้นหญ้าเพื่อมางานศพพ่อ .......คนที่โรงงานปูนที่พ่อไปทำงานต่างบอกว่า. พ่อชอบไปคุยให้คนที่โรงงานฟัง ว่าลูกสาวเก่ง ......ลูกสาวเป็นเด็กดี....ลูกสาวเป็นนักเรียนทุน...ลูกสาวสร้างบ้านให้ ...เป็นกลากเกลื้อนหรือไม่สบาย นี่หายเพราะลูกสาวนะ.........พ่อพูดเสมอกับทุกคนว่าแอนคือลูกสาวพ่อ.และพ่อรักแอนแค่ไหน......