แอ๊บเป็นแม่พระในจอ สร้างความร้าวฉานคืองานประจำ

       แต่เวลาที่ความเน่าหนอนที่นางทำไว้โผล่ออกมา เพราะกลิ่นมันส่งมาเตะจมูกสื่อ นางก็จัดสรรปั้นน้ำเป็นตัว พร้อมกับหน้านิ่งๆ เนียนๆ ว่า เรื่องอย่างนี้ใครทำก็โง่แล้วค่ะ เรื่องปั๋วใครเมียใครชีไม่ยุ่ง ชั่วโมงนี้ขอมุ่งเรื่องทำงานหาเงินดีฝ่า...เพราะชีเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนชะนีที่โดนปั๋วทิ้งดีว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน พูดถึงเรื่องนี้ทีไรอดน้ำตาจะไหลเสียไม่ได้...เริ่ด! (นางเอกชัดๆ)

       เพราะฉะนั้นนางจะไม่ทำเยี่ยงนั้นกับใครเด็ดขาด!โอ.เค.? ทุกคนที่ไม่เคยล่วงรู้พฤติกรรมต่อหน้ามะพลับลับหลังตะโกของนางคนนี้ก็จะพากันสงสาร และช่วยกันด่าบรรดาบ่างช่างยุว่าทำไมใจร้ายจัง มาทำกับแม่พระ (พระเพลิงน่ะสิ!ไม่ว่า?) ของฉาน...ได้ยังไง?

       ทันทีที่ความเหม็นหึ่งของวีรเวรแสบๆ ที่นางไปสร้างไว้เริ่มมีคนตาดีไปเห็นแล้วเอามาพูดปากต่อปาก ชีก็เริ่มแผนการณ์อันแยบยลโดยการตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จว่านางถูกใส่ร้ายชัดๆ นางไม่เคยไปทำอะไรอย่างนั้น เรื่องบัดสีบัดเถลิงข้างถนนทำนองนั้นชีไม่มีทางทำเด็ดขาด!! (ใครทำก็คงสติไม่ดีแน่)

       แต่ความคันมันไม่มีวันหมดอายุ...อะไรที่เคยๆ แล้วอยู่มาวันหนึ่งมันไม่เคย แล้วค่อยๆ ห่างๆ หายๆ ไป เมื่อความมึนเมาพอเป็นกระศัยความบรรลัยมันก็เกิดขึ้น...ชายหญิงอยู่ในที่ลับตา ให้ทายสิว่าอะไร? มันจะเกิดขึ้น!! หุหุ

       แต่ทันทีที่แมงหวี่เริ่มตอมข่าวนี้...นางก็งัดมารยาร้อยเล่มเกวียนออกมาสะบัดใส่ทุกคนที่ถามถึงเรื่องนี้ว่า “นางคงไม่สิ้นคิดขนาดทำเรื่องต่ำๆ ขนาดนี้” เพล้ง! งานนี้นี่คนที่จ๋อยคือคนที่เจือก...จุ้นจ้าน 555

       และแล้วความหวานมันส์ฉันคือเธอ...ก็เริ่มถึงทางตัน เมื่อพ่อตัวดีของเธอตีตัวออกห่าง...แต่แว่วว่าไม่ได้ห่างกันธรรมดา..แต่ด้วยความที่หน้าตาไม่ได้บ่งบอกว่าแฮด...เธอก็เลยชูคอเป็นสาวน้อยอาภัพรัก...แห่งปี 

       เรื่องนี้ถ้าใครมีตาหลังคงได้เห็นความแสบที่ไม่ธรรมดาของนางเป็นแน่...เอาละเหวย! “ในเมื่อกรูไม่ได้คนอื่นก็ต้องไม่ได้” แต่บังเอิญมารยา...สาไถคงสิ้นอายุขัย ไปงอนง้อปั๋วตัวดีเท่าไหร่เค้าก็ไม่หันมากินน้ำพริกค้างคืนอีกแล้ว เพราะน้ำพริกถ้วยใหม่หวาน เผ็ด สะเด็ด สะเด่ากว่านางแอ๊บผ้ายับๆ พับไว้ในตู้เป็นร้อยเท่าพันเท่า!!

       แต่ช้าแต่...เค้าแห่อะไรมา? ในเมื่อลงทุนขนาดนี้มันไม่ได้อะไรมา นอกจากความขายขี้หน้าเล็กๆ (สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่าเสียว!!) ก็หันหัวเรือไปทางอื่น ห้วย หนอง คลอง บึง มีไว้ให้เรือแจวเรือพายแล่น ไอ้หน้าจืดนี่ละหว่า?! ดูท่าทางจะสูงยาวเข่าดี...ว่าแล้วก็เอาตัวเข้าไปเสียดสีพอเป็นการลองเชิง!! ให้ได้ลุ้นกันต่อว่าในกอไผ่มันจะมีอะไร?...นอกจากหนอนไม้ไผ่? 

       ได้การ!! งานนี้ปลาตัวใหญ่ติดเบ็ดที่อาบด้วยแรงฤทธิ์พิสวาท...ก็ทำทีเป็นร้องห่มร้องไห้...พอให้ดูหน้าสงสารเวลาเห็นคู่รักคนอื่นเค้าอี๋อ๋อกัน...ก็นั่งเค้นอารมณ์คิดถึงตัวเองว่า...“ทำไมถึงทิ้งฉานได้”  

       ทันทีที่ปลาหน้าไม่ฉลาดเห็นก็กระโจนเข้ามาติดเบ็ดนางทันที...โดยการเอาไหล่กว้างๆ อกอุ่นๆ มาให้ซบยามอ่อนล้า...(น้ำเน่าชัดๆ) แล้วก็ได้ผล!! แว่วว่าไอ้ปลาตัวนี้ติดหนึบหนับ...ไม่ว่ายามหลับยามตื่นเป็นต้องห่วงหาอาทร นอนกระสับกระส่าย... อยากได้กอดก่ายเชยชม (ว่าไปนั่น!!)

       ตื่นเช้าแหกขี้ตาขึ้นมาต้องเซย์ฮัลโหล!! ด้วยความเป็นห่วงเป็นใย...เล่นเอาคนที่นอนอยู่ข้างๆ ค้อนตาปลิ้นนึกค่อนขอดอยู่ในใจว่า...“นี่มันอะไรกันนักหนาฟะ?”... “ไอ้นี่มันปั๋วกรูหรือปั๋วใคร?” 

       หนักเข้า...ชะนีน้อยกับปั๋วข้างกายก็ต้องปิดตำนานรักเก่าที่บ้านเกิด...พร้อมน้ำมูกน้ำตาแห้งเกรอะกรัง  ทันทีที่ความโสดกลับมาเป็นของตัวเอง ปั๋วหน้าจืดเดินเครื่องเต็มสูบตามวางเข่งขนมจีบทันที แต่ความรักระหว่างความเหงา แอนด์ต้องการเอาชนะ...ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ...นางแอ๊บผู้แกล้งทุกข์ระทมก็เผยธาตุแท้ออกมาว่า คนอย่างนางถือคติว่า...“ถ้าดีไม่ได้ ถ้าได้ไม่ดี...กรูก็ไม่อ้าววว!!”

       เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อมบางๆ ของผู้ชายหน้าอ่อนหัดที่โดนนางหลอกใช้ แว่วว่างานนี้เล่นเอาเซโรงังไปพักใหญ่...งานการก็พาลจะเสียเอาดื้อๆ เพราะมัวแต่กินน้ำเมาแทนข้าวไปหลายเพลา 

       “ความรักกินไม่ได้แต่เท่...ยิ่งไปแย่งคนอื่นมา มันเท่กว่าเป็นไหนๆ?!!” หญิงก็ร้าย ชายก็รั่ว... ประเภทนี้ควรจะเอาไว้ข้างกายหรือไม่? ฝากไว้ให้คิดดู!! 555