เอ๋ เล่านาที เมฆ วินัย มาหาทั้งเสียงทั้งกลิ่นมาครบ

น้อมแมม : ไม่อยากให้แม่ร้องไห้

มาร์ค : คิดถึงป่ะป๊าวันแรกวันที่สอง พอถึงวันที่สามก็เลิกร้องไห้ ก็ทำใจ ไม่อยากให้แม่เครียด

น้องมาร์ค น้องแมม คิดถึงคุณพ่อมาก?

เอ๋ : ช่วงแรกเปิดมือถือไม่ได้เลย เปิดมาก็เจอข่าวในนั้น แม้แต่มาร์ค พอวันแรกเพื่อนรู้ก็ทักมา เขาก็รับรู้ น้องแมมก็เหมือนกัน ทักอะไรมาก็รับรู้ ก็จะมีความรู้สึก เขาเคยใกล้ชิดกับพ่อ พี่เมฆเป็นพ่อที่ดีมาก ใกล้ชิดลูก

แม่ได้สอนยังไงเรื่องความเข้มแข็ง?

มาร์ค : ตอนกลางคืน วันที่สองที่เรามานอนร้องไห้กัน หม่าม๊าบอกว่าป่ะป๊าไปแล้ว หนี้เราก็ต้องเคลียร์เพื่อให้ป่ะป๊าสบายใจ

แมม : ป่ะป๊าไม่อยากให้เศร้านาน ไม่อยากให้หม่าม๊าร้องไห้ พยายามไม่ร้องไห้ต่อหน้าหม่าม๊า

เอ๋ : เอ๋ไม่ได้ห้ามลูกร้องไห้นะ เอ๋บอกเสมอว่าถ้าอยากร้อง ร้องกับหม่าม๊าเลย แต่เมื่อไหร่ที่เราร้องจนพอแล้ว ก็ต้องก้าวต่อไป ไม่มีหรอกคนไม่เสียใจ เสียใจได้แต่อย่าเสียใจนาน และใช้ชีวิตให้ได้อย่างที่ป่ะป๊ามองอยู่ ลูกคนเล็กก็เข้าใจนะ วันเผาที่เอ๋ร้องไห้โฮ เขาบอกว่าป่ะป๊าไปแล้วเหรอ ไม่ต้องเสียใจนะ เมิร์ชจะดูแลเอง

เอ๋ : ครูเขามางานศพคืนแรก ครูบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฟัง ครูเล่าให้ฟังเป็นฟิลิปปินส์วันที่พี่เมฆเข้ารพ.คือวันที่ 18 วันที่ 19 น้องเมิร์ชเรียนมาปีนึงแล้ว เขาไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองได้ วันที่ 19 อยู่ๆ น้องเมิร์ชจัดกระเป๋าเก็บของมีระเบียบมาก ครูเลยถามว่าทำไมเมิร์ชเก็บกระเป๋ารูดซิปเองได้ เขาบอกว่าป่ะป๊าช่วยอยู่ ครูทุกคนก็อึ้งไป คิดว่าเขาคิดเองไปหรือเปล่า แต่พฤติกรรมเขาเปลี่ยน ครูบอกว่าปกติน้องทำเองไม่ได้ ซึ่งอยู่ที่บ้านเขาก็ไม่เคยมานั่งเก็บของเรียงๆ นอกจากพี่เมฆบอก

ติดตามเนื้อหาดีๆแบบนี้ได้ที่