แอนโทเนียฝ่ามรสุมคำบูลลี่ เปิดเหตุการณ์ดราม่าก่อนเข้าประกวด

แอนโทเนีย : ไม่ค่ะ อาจจะช็อกอยู่ อาจจะมีอะดรีนาลีน จากทั้ง 3 อาทิตย์ที่อยู่ในกอง นั่งเล่นโทรศัทพ์ประมาณ 4 ชั่วโมงไม่ขยับ ไม่ได้ล้างหน้าด้วยซ้ำ นั่งดูรีแอคชั่น นั่งดูทุกอย่าง ก็หัวเราะตามทุกคน กรี๊ดตามทุกคน แต่อีกวันหลังจากนั้น ตอนที่ตื่นขึ้นมาแล้วมันโถมเข้ามาเลย ดูรีแอคชั่นของคนอื่น เป็นตอนที่น้ำตาไหลออกมาแบบเป็นน้ำพุ น้ำตกเลย แบบควบคุมไม่ได้ แอนร้องไห้ไม่ใช่เพราะว่าเราแพ้ เพราะว่าแอนเข้าใจว่าการแข่งขันมันต้องมีแพ้ต้องมีชนะ เราต้องทำใจก่อนที่จะมาประกวด แต่ว่าเหมือนเราทำได้เยอะที่สุด 100% ของทุกอย่างที่เรามีแล้วมันได้แค่ถึงตรงนี้เหรอ เหมือนมาถามตัวเองว่ามันได้แค่นี้เหรอเป็นแค่ที่ 2 แล้วเราทำเต็มที่ขนาดนี้ เราทำผิดพลาดตรงไหน แต่ว่าหลังจากนั้นหนูก็แบบ โอเค ร้องไปเลย รู้สึกทุกอย่าง ทุกอารมณ์ที่กำลังมา แล้วก็ไม่ร้องแล้วไปต่อ

กว่าจะมาถึงวันนี้ได้คุณผ่านอะไรมาเยอะมาก ตั้งแต่ประกวดในรายการช่วงนั้นเจอกันกระแสแบบไหนและก้าวผ่านมายังไง ?

แอนโทเนีย : อ้วนขนาดนี้จะเป็นนางแบบได้ยังไง หนูก็อึ้งไม่ได้คิดว่าความสวยภายนอกของเราสำคัญขนาดนั้น ที่ทุกคนจะต้องมาบูลลี่ โดยที่เรามองตัวเองในกระจกเราไม่ได้เห็นอะไรผิด แล้วทำไมมันเป็นอะไรที่ผิดมากสำหรับคนอื่น อันนี้แอนยังไม่ได้เข้าใจในเวลานั้นก็เลยเสียใจมาก เวลานั้นแอนแค่อายุ 17 ความคิดของเรายังไม่ได้ยอมรับว่าอันนี้คือวงการของนางงามนางแบบ ว่าต้องเป็นลุคแบบนี้ แล้วจนถึงวันนี้แอนก็ยังคิดถึงเวลานั้นเลย ว่าตอนมองตัวเองในกระจกถ้าหนูน้ำหนักลงหรือน้ำหนักขึ้นเราไม่เคยเห็นเลย แค่เห็นว่ามันต้องลงกว่านี้ หรือว่ามันต้องสวยกว่านี้ แล้วการที่มาประกวด เราอาจจะไม่ได้มั่นใจตอนที่เราอยู่บนเวที แต่ว่าขอให้ทุกเห็นว่าเรามั่นใจ จะได้ให้เขามั่นใจในตัวเองด้วย แต่ว่าหนูคิดว่ามันเป็นการเดินทางมากกว่า มันเป็นอะไรที่ต้องพัฒนาทุกวัน

ขนาดผ่านมาเกือบ 10 ปีแล้ว ยังไม่มีวันที่แอน ฉันสวยนะ! แต่ว่ามันเป็นในแต่ละวัน แล้วตอนที่แอนก้าวผ่านมันคือตอนที่แอนบอกตัวเองว่า ความคิดเห็นของคนอื่นมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับอนาคตของเรา อนาคตของเราไม่ได้ขึ้นอยู่กับสิ่งที่คนอื่นพูด ถ้าเรารู้ว่าเรามีของอะไร มีคุณค่าที่ดี มีเป้าหมายที่สำคัญสำหรับเรา ไม่ต้องไปฟังว่าคนอื่นจะพูดอะไร เพราะว่ายังไงสิ่งที่เขาพูดมันเป็นแค่คำที่ลอยผ่าน โดยเฉพาะในวงการนางงามที่ทุกคนมีความคิดเห็นที่อาจจะดีหรือไม่ดี แต่ว่าในที่สุดมันคือหน้าที่ของเรา ว่าจะให้มันมามีผลกระทบกับเราไหม แต่แอนยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ บนเวทีนี้ เป็นกระบอกเสียงให้ผู้หญิงทุกคนได้ แล้วเขาทำอะไรอยู่ คือการที่เขามาบูลลี่เรามันเป็นความไม่มั่นคงของเขาที่เราควบคุมไม่ได้ แล้วแอนก็พูดแบบนี้กับตัวเองว่า เราควบคุมความเจ็บปวดของคนอื่นไม่ได้ แต่เราควบคุมได้ว่าเราจะก้าวผ่านความเจ็บปวดของเรายังไง

ติดตามเนื้อหาดีๆแบบนี้ได้ที่