หนังคนละม้วน! ฝรั่งวิจารณ์แรง ละครเวทีบอย ไม่มืออาชีพ-อีกเสียงยันว่าดี!

ชาล์ส แม็คนัลตี นักวิจารณ์ละครเวทีประจำ The Los Angeles Times  สื่อดังจากสหรัฐฯ ผู้เคยเป็นประธานคณะกรรมการพิจารณารางวัลพูลิตเซอร์สาขาการละครในปี 2010 ได้เรียกละครเวที "Waterfall" ซึ่งดัดแปลงจากละครเพลงเรื่อง "ข้างหลังภาพ" ของ “ศรีบูรพา” ว่าเป็นละครเพลงเทียม (ersatz) และยกเป็นกรณีตัวอย่างที่แสดงให้เห็นว่า เราไม่อาจตัดสินคุณภาพของละครเพียงเพราะชื่อเสียงของศิลปิน

"Waterfall" ซึ่งจัดแสดงที่ปาซาเดนาเพลย์เฮาส์ (Pasadena Playhouse) ในแคลิฟอร์เนีย มีทีมผู้สร้างและนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากมาย เช่น "ริชาร์ด มอลต์บี จูเนียร์ " (Richard Maltby, Jr.) รับหน้าที่เป็นผู้เขียนบทและเนื้อร้อง โดยเขาเคยได้รับรางวัลโทนีมาแล้ว (รางวัลซึ่งมอบให้กับผู้เป็นเลิศในละครบรอดเวย์) ขณะที่ผู้เรียบเรียงทำนองเพลงอย่าง "เดวิด ไชร์" (David Shire ) ก็เคยเป็นผู้ชนะรางวัลแกรมมี และออสการ์มาก่อน

ส่วนเนื้อหาของละครเพลงเรื่อง Waterfall นั้นระบุว่าเป็น "เรื่องราวความรักระดับมหากาพย์" ซึ่งเกิดขึ้นที่กรุงเทพฯ และโตเกียวในช่วงปี 1933 และ 1939 อันเป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างการเปลี่ยนแปลงการปกครองในประเทศไทย และสถานการณ์ตึงเครียดในญี่ปุ่นที่ใกล้จะประกาศสงคราม โดยตัวละครหลักคือ "นพพร" นักศึกษาไทยที่ตกหลุมรัก "แคทเธอรีน" (Katherine) ภรรยาชาวอเมริกันของนักการทูตไทย ซึ่งเรื่องราว "รักต้องห้าม" ของทั้งสองเดินควบคู่ไปกับกระแสต่อต้านญี่ปุ่นและอเมริกัน ที่เกิดขึ้นในประเทศไทยยุคนั้น

ขณะที่นักแสดงนำก็ประกอบด้วย "เอมิลี่ แพ็ดเก็ตต์" (Emily Padgett) นักแสดงบรอดเวย์มากพรสวรรค์ รับบท "แคทเธอรีน" และ "บี้-สุกฤษฎิ์ วิเศษแก้ว" ซึ่งถูกโปรโมทว่าเป็นหนึ่งในนักร้องและนักแสดงที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในประเทศไทย รับบทเป็น "นพพร" โดยมี "คุณบอย-ถกลเกียรติ วีรวรรณ" หนึ่งในผู้ทรงอิทธิพลของวงการบันเทิงไทย กำกับการแสดงร่วมกับ "แดน เน็คเจส" (Dan Knechtges) ผู้คิดค้นท่าทางแสดงมากประสบการณ์ในเวทีบรอดเวย์

ด้วยทีมที่ประกอบขึ้นด้วยบุคคลที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณสมบัติอันยอดเยี่ยม นักวิจารณ์รายนี้มองว่า ผู้ชมย่อมคาดหวังที่จะได้ชมผลงานชัดเยี่ยม แต่สำหรับนายแม็คนัลตี Waterfall เมื่อนำมาเทียบกับคุณภาพของละครเพลงระดับบรอดเวย์แล้ว ไม่ต่างจากการนำ "ภาพเขียนสีน้ำของมือสมัครเล่น" มาแขวนไว้ในพิพิธภัณฑ์ Norton Simon Museum (พิพิธภัณฑ์ศิลปะในแคลิฟอร์เนีย)

นายแม็คนัลตีมองว่า ผู้สร้างพยายามแสดงความเป็นละครเพลงแบบดั้งเดิม โดยไปเน้นที่การสร้างเครื่องประกอบฉากให้สวยงามมากเกินพอดี และยังปลุกเร้าความสะเทือนอารมณ์มากเกินควร จนลืมนึกถึงเรื่องความสมจริง ประกอบกับการใช้สำนวนซ้ำๆ ซากๆ กับบทร้องที่เด็กป.3 ยังเดาได้ และท่วงทำนองดนตรีก็ดูดาษดื่น ราวกับใช้คอมพิวเตอร์สร้างขึ้นมา

Waterfall จึงเป็นการนำความสำเร็จในยุคทองมา "รีไซเคิล" โดยมิได้นำเอาองค์ประกอบที่สำคัญที่สุดของตนมาใช้นั่นคือ "ความจริงใจ"

แม็คนัลตี ยังกล่าวว่า แม้โรงละคร Pasadena Playhouse จะให้ความสำคัญกับความหลากหลายอย่างน่าชื่นชม แต่การนำเสนอการแสดงที่ไม่เป็นมืออาชีพ ตกยุค และยังทำการตลาดแบบแย่ๆ จะสร้างปัญหาให้กับจุดยืนของโรงละครไม่แสวงหากำไรแห่งนี้

ขณะที่ Don Grigware นักวิจารณ์จากเว็บไซต์ Broadway World กล่าวว่า Waterfall เป็นงานแสดงที่ยอดเยี่ยมด้วยฝีมือการกำกับที่โดดเด่น ภายใต้การกำหนดทิศทางที่พิถีพิถันและแจ่มชัดของคุณบอย Padgett นักแสดงนำหญิงก็สามารถแสดงตัวตนอันซับซ้อนของ "แคเธอรีน" ได้เป็นอย่างดี ขณะที่บี้ สุกฤษฎิ์ ก็รับบทบาทของนพพรในช่วงวัยหนุ่มได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่การแสดงในช่วงที่เป็นผู้ใหญ่ดูจะด้อยลงไปบ้าง แต่ด้วยพรสวรรค์และเสน่ห์ของบี้ เชื่อว่าเขาจะสามารถประสบความสำเร็จ เมื่อสร้างสมประสบการณ์บนเวทีมากกว่านี้ และเชื่อว่าละครเพลงเรื่องนี้จะได้รับความนิยมอย่างแน่นอน

เครดิต :
เครดิต :เนื้อหาข่าว คุณภาพดี หนังสือพิมพ์มติชน

https://www.facebook.com/teeneedotcom