เฉียดตาย! เผยเหตุผล โน้ต เชิญยิ้ม โดนตามยิง-มือปืนไม่กล้าลั่นไก? (คลิป)

ต้อย : ประมาณ 40 ปีได้ค่ะ

ต้อย : เบื่อค่ะ (หัวเราะ)

โน้ต : เบื่อแล้วจะไปไหน ก็ไปไหนไม่ได้

โน้ต : มันจะมีอยู่ช่วงหนึ่งหลังจากลูกเรียนจบแล้วก็จะต้องเข้ามหาวิทยาลัย เราก็บ้าไปทำวงดนตรีลูกทุ่งเสร็จแล้วมันก็ไม่ประสบความสำเร็จ แล้วมันก็แย่เลยแย่ถึงขนาดเพื่อนก็ไม่มีอะไรก็ไม่มี น้ำ ไฟก็โดนตัด แต่รู้สึกว่ามันอยู่กันแบบมีความสุข คือมีความสุขไม่มีใครมายุ่งในชีวิตเราแล้ว เราก็มองหน้ากัน 2 คนแล้วลูกก็ต้องพักเรียนด้วย แต่ผมว่ามันเป็นความสนุกบนความลำบาก คนเราทุกคน มีความเครียดความลำบากอยู่ในตัว ไม่ว่าจะมีหรือไม่มี แต่เราจะแยกแยะยังไงว่าความลำบากที่เข้ามาหาเราเนี่ยเราเป็นคนก่อ หรือสวรรค์เป็นคนเขียนบท อันนี้น่ากลัวมาก เราก็ต้องพยายามทำตัวอย่าให้เครียด สิ่งที่เราคิดว่ามันไม่ดีลองทำดูใหม่อีกที ถ้ามันไม่ได้ค่อยรีบเปลี่ยน อย่าไปจมอยู่กับมัน

โน้ต : จริงๆเขาอยากได้อะไรเขาก็ซื้อของเขาเองนะ เพราะว่าผมไม่เคยรู้ว่าผมมีตังค์หรือเปล่า

ต้อย : พอได้แล้วก็แฮปปี้ค่ะ เพราะว่ามันเป็นคันที่ราคามันสูงนิดนึง เราก็มีหน้ามีตาขึ้นมานิดนึง สามีซื้อให้

โน้ต : ตอนนั้นผมเลิกงานเสร็จก็ไปเที่ยวคาเฟ่แถวขนส่งสายใต้ แล้วคุณต้อยก็ตามไปแอบดูว่าผมมาเที่ยวจริงหรือเปล่า เขาก็ไปซุ่ม คลานดูอยู่ใต้ท้องรถสุดท้ายก็ไม่เจอผมมัวแต่คลานเลยไม่เห็นว่าผมไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

ต้อย : ก็คลานกลัวเขาจะเห็นแล้วจะทำไงดีอะไรแบบนี้ ไปตามเขาแต่ก็กลัวนะ แล้วเราก็ไปถามแม่ค้าผลไม้ว่า เห็นตลกที่ชื่อโน๊ตไหม? เขาก็บอกว่าออกไป แล้ว เราก็ถามต่อว่า ออกไปกับใคร? เขาก็บอกว่าออกไปกับผู้หญิง เราก็แบบ โอ้โห!อุตส่าห์คลานแทบตาย เหนื่อยแทบแย่ดันจับไม่ได้อีก

โน้ต : คือตลกเนี่ยพอรุ่นใหญ่กว่าเราก็จะเรียกอาจารย์ไปโดยปริยาย ก็ไม่ได้บังคับให้ใครเรียก เขาเรียกแบบนับถือ คำว่าอาจารย์บางทีก็ไม่จำเป็นว่าต้องไปสอนเขา เขาอาจจะเห็นว่ามีอะไรบางอย่างที่เขามองแล้วต้องเรียกอาจารย์

โน้ต : ผมว่ามันอยู่ที่ใครจะมอง ทุกคนมีสิทธิ์จะคิด เพราะว่าความคิดของมนุษย์เราเนี่ยมันเป็นอิสระ เขาเรียกว่าอิสระทางความคิด เขาจะคิดอย่างไรก็ได้ แล้วเมื่อเขาคิด เราจะเป็นอย่างที่เขาคิดไหม แล้วก็เราก็ไม่ใช่ว่าเราเก่งหรือเหนือกว่าคนอื่น หรือเรารอบรู้ ผมว่าใครก็เป็นได้นะ ถ้ารักมันแล้วก็ศึกษามัน ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมคิดว่าคำพวกนี้มันเด็กมาก สำหรับผมเลยเฉยๆ

โน้ต : คือคนเราเมื่อเป็นลูกน้องก็อยากเป็นเถ้าแก่ เมื่อเขาอยากเป็นเถ้าแก่เขาก็ไป แต่วิธีไป มันต้องไปแบบเรือจะไปท่าต้องอยู่ ตัดบัวต้องมีเยื่อใย ยังไงเราก็ต้องเจอกัน คือคนที่เขาอยู่กับเรานานๆเขาจะรู้เราหมดทั้งเรื่องดีและไม่ดี แล้วเวลาไปจากเราเขาจะเอาเรื่องอะไรของเราไปเล่าให้คนอื่นฟังบ้างเราก็ไม่รู้ เพราะคนเรามีทั้งมุมมืดและมุมสว่าง แค่เวลาออกไปแล้วพูดเรื่องดีๆกันบ้างเท่านั้นเอง ไม่ขอเอ่ยชื่อแล้วกันว่ามีใครบ้าง แต่ตอนนี้ก็รักกันดีแล้ว

โน๊ต : รอบแรกทำงานเสร็จก็จะกลับบ้าน มือปืนมาจากไหนไม่รู้ มาประกบจะยิงแต่เขาบอกเห็นลิเกเต็มคันรถ เลยไม่กล้ายิง ซึ่งตอนนั้นผมกลับคนเดียวนะอาจจะเป็นเพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยไว้ อีกครั้งหนึ่งตอนตี 3 กว่า ไปนั่งกินข้าวต้มตรงแถวรัชดากับศรีหนุ่มแล้วก็ตลกด้วยกัน ก็มีจิ๊กโก๋นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่ง เห็นเราเป็นตลก เขาก็บอกว่าให้ร้องเพลงให้ฟังหน่อย เราก็บอกตี 3 กว่าแล้ว จะร้องเพลงอะไร ผมขอกินข้าวก่อน เขาก็ไม่พอใจ สักพักเขาก็สั่งเป็ดพะโล้มาจานนึง แล้วก็บอกไม่ต้องใส่เลือดนะ เดี๋ยวเลือดเอาที่โต๊ะไอ้โน้ต เราก็เห็นว่าท่าจะไม่ได้เรื่องแล้ว เรากลับดีกว่า พอเราจะกลับมันก็ขยับมา ด้วยสัญชาตญาณของเราก็เกิดชกต่อยกัน แล้วมันก็ชักปืนมายิง ผมก็กระโดดขึ้นรถ ศรีหนุ่มก็เหยียบหนีไม่ยั้ง มันก็ไล่ยิงแต่โชคดีที่ไม่เป็นไร กลับมาถึงเห็นรถเป็นรูพรุนหมดเลย