ตัวตนนาตาลี อย่าตัดสินแค่ภาพที่เห็น

ทำงานละครสนุกเวลาอยู่กองถ่าย เพราะการถ่ายละครมันใช้เวลาค่อนข้างนาน ความสนิทความผูกพันกันในกองก็จะมีมากกว่าการทำงานด้านอื่น ๆ เวลา ปิดกล้องทีก็จะเศร้ามาก เพื่อนหาย จริง ๆ แล้ว ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเล่นละครให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะมันเป็นอะไรที่เห็นการพัฒนาฝีมือที่ชัดเจน และเราก็ได้ฝึกตัวเองด้วย เรื่องบทนี่ก็แล้วแต่ค่ะ ดูเอาว่า เป็นบทที่เราพอมีความสำคัญในเรื่อง เพราะเราต้องไว้ใจผู้ใหญ่ทางผู้จัดว่าเขาให้บทดี ๆ ให้เราเล่น ไม่ได้กำหนดว่าต้องเป็นบทร้าย

แต่อย่างเรื่อง “ใจร้าว” ก็ร้าย เรื่องนี้ “หวานใจกับนายจอมหญิง” ก็ร้ายอีก ก็โอเค เพราะตัวร้ายก็ถือว่ามีสีสัน

แต่ต้องดูว่าร้ายแนวไหน จริง ๆ บทร้ายมันคือภาพลักษณ์เวลาเล่นละคร เวลาทำงาน คนก็จะมองว่า จริง ๆ แล้วเราเป็นอย่างนั้นรึเปล่า และด้วยบุคลิกที่เราเป็นคนพูดจาตรง ๆ ทำอะไรมั่นใจในตัวเอง หน้าค่อนข้างดุ ไม่ค่อยยิ้ม คนก็คิดว่าเราต้องนิสัยไม่ดีแน่ ๆ เลย ดูเที่ยวเก่ง คงใช้ชีวิตอย่างสุดกู่มาก แต่จริง ๆ แล้ว ชีวิตหนูเรียบง่ายมาก

มีค่ะ ในเว็บไซต์ ในช่วงที่ละครออนแอร์ หรือเวลามีงานโชว์ตัวที่เสื้อผ้าค่อนข้างโป๊ คนก็จะว่าเยอะ แต่พอเราได้มีโอกาสเจอคนมากขึ้น ชั่วโมงบินมากขึ้น เราก็ได้เจอคนข้างนอกเพิ่มขึ้น เขาก็จะได้สัมผัสตัวตนจริง ๆ ของเราว่า เราไม่ได้เป็นอย่างนั้น แต่การที่จะทำให้ใครรู้ว่าเราเป็นยังไงนั้น มันก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน แต่ก็ไม่โกรธนะ เพราะบางทีเรายังมีอารมณ์ที่ว่า เห็นหน้าคนนี้แล้วไม่ถูกชะตา มันก็เป็นอารมณ์ปกติที่มนุษย์ทุกคนสามารถคิดว่าเราไม่ชอบคนนี้ แต่พอได้รู้จักเขาแล้ว เราถึงจะรู้ตัวตนของเขาจริง ๆ เหมือนที่มีคนบอกไว้ว่า การจะตัดสินหนังสือเล่มหนึ่งว่าดีหรือไม่ ดูแค่ที่ปกไม่ได้ จะต้องอ่านข้างในมันก่อน

ต่างมากค่ะ เรื่องการยิงคำถามของนักข่าว ภาพปาปารัซซี ภาพกอสสิป อะไรต่าง ๆ แต่ส่วนมากที่สังเกต คนที่ถ่ายภาพพวกนี้ไม่ใช่นักข่าวซะ 100% แต่เป็นคนทั่วไป ตอนนี้มือถือทุกคนก็จะถ่ายรูปได้ พอเห็นอะไรก็จะถ่ายเก็บไว้ ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่เวลาจะถ่ายจะเดินเข้ามาขออนุญาตก่อน แต่เดี๋ยวนี้จะพุ่งเข้าแล้วก็ถ่ายเลย

ทุกคนที่เข้ามาในวงการบันเทิงก็คงอยากเข้ามาแล้วประสบความสำเร็จทั้งนั้นนะ ตัวเราก็อยากเก็บเงินเก็บทองไว้ในช่วงเวลาที่เราสามารถทำงานด้านนี้ได้อยู่ แต่ถ้าใครที่ทำงานนาน ๆ อายุมาก ๆ แล้วยังรักษาฝีมืออยู่ได้ในระดับที่ดี ก็ถือว่าโชคดีและเก่งมาก ประชาชนยอมรับ การกลับมาทำงานในตอนนี้ ก็ถือว่าดีค่ะ ได้ประสบการณ์ใหม่ ๆ ดีกว่าอยู่บ้านเฉย ๆ แต่มาตอนนี้ก็ดาราเยอะ แต่เราก็อย่าไปแข่งกับใคร คิดว่างานไหนผู้จัดเขาอยากได้เรา หรือลูกค้าเขาอยากได้เรา ก็ถือว่า เขาคงชอบเรา จ้างเรา อย่างการเล่นละคร เป็นพิธีกร ให้เราถือว่าแข่งกับตัวเองดีกว่า อย่าไปแข่งกับคนอื่นเลย

เหลืออีก 1 ปีค่ะ ตอนนี้ ปี 4 แล้ว แต่ว่าช่วงนี้งานเยอะ มีผลกระทบกับเรื่องเรียนเหมือนกัน ลงเรียนได้น้อยลง จบช้ากว่าเพื่อนอยู่แล้ว แต่ก็ถือว่าไม่เป็นไร เพราะเราต้องค่อย ๆ ทำควบคู่กันไปทั้งสองอย่าง อาจจะจบช้ากว่าเพื่อนหนึ่งปีหรือปีครึ่ง แต่เราก็ถือว่าเราได้ทำงานที่คนอื่นอาจจะ ไม่ได้ประสบการณ์ในตรงนี้ ทำงานตรงนี้ได้ทั้ง คำติคำชมจากคนรอบข้าง ได้กำลังใจจากคนที่เราไม่เคยเห็น ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เขาอาจจะเคยเห็นเรา แต่เราไม่รู้จักเขาเลย อย่างคนที่เข้ามาโพสต์ตามเว็บไซต์ต่าง ๆ ตามไฮไฟว์ ก็มีทั้งคนที่เขาเคยชอบเราตอนเด็ก ๆ พอเรากลับมาตอนนี้ รู้สึกไม่ชอบเลย แต่พอได้มาดูรูป มาอ่านเรื่องราวส่วนตัวของเรา เขาก็รู้สึกว่าเขากลับชอบเรามากขึ้น และบอกหลาย ๆคนให้คิดแบบนั้นด้วย

เขาบอกว่า เพราะมันดูเหมือนนี่ไม่ใช่ตัวเราซะทีเดียว เขาอยากเห็นเราใส ๆ ไปตามวัย แต่ก็เซ็กซี่ได้บ้างเล็กน้อย ไม่เอาแบบที่ดูแรงจนโตเกินวัย เขาคงกลัวว่า เดี๋ยวพอเราอายุ 25-26 ที่ถึงเวลาเซ็กซี่แล้วจะกลับเบื่อกัน เอาแบบ ค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปดีกว่า

พอใจค่ะ จริง ๆ การทำงานด้านบันเทิงหรือศิลปะ มันก็ต้องใช้ความรัก และอารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้องไม่เหมือนกับการนั่งทำงานที่ออฟฟิศ มันน่าจะอารมณ์เดียวกับการที่จะต้องออกไปเจอลูกค้า ติดต่อผู้คน มันก็ต้องรักก่อนอันดับแรก ก็ถือว่า มีความสุขค่ะ บางคนก็จะบอกเราว่า เราดังมากเลยนะตอนนี้ เรากลับคิดว่า จริงหรอ เพราะตัวเราเองจะไม่สามารถวัดได้ว่าเราดังขนาดไหน ก็ต้องอาศัยการฟังจากคนอื่นเอา

เราไม่ได้รู้สึกว่าเราดังกว่าตอนเป็นนักร้อง เฉย ๆ มากกว่า เพราะเท่าที่หนูจะดูได้ ก็คือ เวลาออกไปข้างนอก คนมองแล้วเขาจำได้ มาขอถ่ายรูปบ้าง ขอลายเซ็นบ้าง ส่วนจะทำงานตรงนี้อีกนานแค่ไหนก็คงแล้วแต่ ก็จะทำไปเรื่อย ๆ ตราบใดที่มีความสุขก็จะทำ แต่ถ้าเกิดวันหนึ่งเหนื่อย หรือถึงช่วงชีวิตที่จะต้องทำอะไรในระดับที่โตขึ้น ก็อาจจะต้องหยุด แต่ถ้าถามตอนนี้ ก็ยังอยากจะทำตรงนี้อยู่ค่ะ

ใช่ค่ะ ด้วยความที่เราเป็นคนพูดตรง มีอะไรก็ยอมรับตามความจริง ผิดก็ว่าไปตามผิด ถูกก็ว่าไปตามถูก บางเรื่องก็ไม่มีผิดถูก แต่อยู่ที่ว่าคนจะพูดแบบไหนมากกว่า ข่าวที่รู้สึกไม่ดีมาก ๆ น่าจะเป็นเรื่องที่ว่าเราเกาะคนอื่นดัง หรือเวลาไปงานประกาศรางวัลต่าง ๆ แล้วชุดโป๊ คนก็มาบอกว่าเราอยากขโมยซีนคนอื่นเหรอ หน้าที่ก็ไม่มีอะไรในงาน แล้วจะแต่งตัวแบบนี้ไปทำไม ได้ยินอย่างนี้ก็รู้สึกไม่ชอบและก็ปนเสียใจด้วยค่ะ เพราะเขาไม่รู้ว่าเหตุผลจริง ๆ มันเป็นยังไง

ร้องไห้เลยค่ะ เสียใจก็ต้องร้องไห้ก่อน แต่ก็ได้รับคำปลอบใจจากคนรอบข้าง ให้ช่างมันเถอะ เพราะทำงานอย่างนี้มันก็ต้องคู่กับข่าวอยู่แล้ว เดี๋ยวนี้วัคซีนก็เริ่มแข็งขึ้นเยอะค่ะ แต่จริง ๆ ก็ไม่ค่อยอยากเจอนะ แต่มันก็เป็นอะไรที่เราควบคุมไม่ได้ บางทีคนเขารู้ เขาสงสัย เราก็ตอบ แต่จะพยายามไม่ให้ไปกระทบหรือพาดพิงถึงใครมาก และก็ไม่พูดหยาบคาย ข่าวที่เคยรู้สึกว่าทำให้อารมณ์ปรี๊ดมาก ๆ ก็น่าจะเป็นข่าวช่วงแรก ๆ ที่เราบอกว่า เรารู้จักเป็นเพื่อนกัน แต่เขากลับบอกว่าไม่รู้จักเรา แต่พอเวลามันผ่านไป ตอนนี้ก็รู้สึกเฉย ๆ แล้วค่ะ

เรื่อย ๆ ค่ะ ปกติ ไม่ได้อะไรมาก เป็นเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ไม่ได้หวานแหววอะไรมาก เรื่องนี้หนูไม่เคยวางสเปก ขอแค่นิสัยดี จิตใจกว้างพอที่จะให้เราทำงานในวงการนี้ โดยเฉพาะกับการที่เราต้องไปเจอคนมากมาย การแต่งตัวที่บางครั้งอาจจะไม่มิดชิดตามที่เขาอยากได้ และก็ต้องเป็นคนที่จะไม่เข้ามาก้าวก่ายเรื่องงาน ไม่อย่างนั้นเราก็อาจจะทะเลาะกับเขาและการทำงานก็จะทำได้ไม่เต็มที่ด้วย

มันก็เป็นธรรมดาของคนที่ดู ๆ กันอยู่นะ คืออาจจะไม่ค่อยอยากให้ใครเข้ามายุ่งด้วย แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นปัญหาใหญ่ค่ะ แต่เขาก็โอเคนะคะ เข้าใจงานเรา ไม่มีปัญหาอะไรเลย ไม่เคยห้ามว่าอย่าทำโน่นทำนี่ คงรู้ด้วยแหละว่าห้ามก็คงไม่ ฟัง เพราะว่ามันเป็นสิทธิของเรา เป็นหน้าที่การงานของเรา คงมาห้ามกันไม่ได้

เหมือนกับการเป็นแอร์โฮสเตส ที่จะมาห้ามบินหรือห้ามเจอแขกก็คงจะไม่ได้ เราไม่มีกฎเกณฑ์กัน เราอยู่กันแบบชิลเอาต์ คาเฟ่ มาก เราคุยกันเหมือนเพื่อนมากกว่า ค่อย ๆ ศึกษากันไปเรื่อย ๆ เพราะอายุเราก็ยังน้อยอยู่ค่ะ ยังไม่ได้คิดไกลไปถึงอนาคต ปล่อยชิลไปก่อน ไม่อยากไปซีเรียสอะไรมาก เพราะถ้าช่วงนี้มันคบกันดีอยู่ พรุ่งนี้ อาทิตย์หน้า เดือนหน้า มันก็คงจะดีด้วย

ค่อนข้างให้ความสำคัญค่ะ เพราะว่าเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้า ก็น่าจะมีปมเหมือนเด็กทุกคนที่คุณพ่อคุณแม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คือคิดว่า ถ้าหากฉันมีความรักแล้ว ฉันจะต้องรักษามันไว้ให้ดี จะประคับประคองให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมาเสียใจในภายหลัง และก็เป็นคนที่ไม่ชอบการลาจาก หมาตายก็เศร้า เห็นญาติพี่น้องคนอื่นเสียชีวิตก็เศร้า เป็นคนที่อยากให้ทุกอย่างอยู่เป็นอมตะ ไม่มีการพลัดพรากจากกัน ไม่ชอบเลย แค่ไปส่งเพื่อนไปเรียนต่อเมืองนอก ก็จะร้องไห้ ชอบอยู่ด้วยกันหลาย ๆ คน เป็นกระจุกมากกว่า

แบบไทยเลยค่ะ เหลาไม้เรียว ฟาดผัวะ มีรอยขึ้นเป็นแนวเลย แต่ก็มีแบบฝรั่งปนบ้าง คือเตือนเรา แต่ก็ปล่อยให้เราคิดเอง โดยพื้นฐานแล้วเราเป็นคนที่ค่อนข้างดื้อ แต่จะไม่เกเร ไม่ทำใครเดือดร้อน ถ้ามีคนพูดบอก แต่ว่าเราไม่ได้ลองทำเอง ก็จะไม่เชื่อ อย่างตอนเด็ก ๆ ก็จะชอบแหย่ปลั๊กไฟ แม่เตือนเราก็ไม่ฟัง ต้องให้มันดูดก่อนเราถึงจะเชื่อ เด็ก ๆ จะไม่กลัวคนแปลกหน้าเลย ใครชวนไปไหนก็จะไปกับเขา ไปเดินห้างก็จะหายบ่อยมาก คุณแม่เลยต้องซื้อสายจูงผูกข้อมือเราไว้ เหมือนจูงหมาค่ะ (หัวเราะ) เด็ก ๆ ซนมาก ปีนเสาบ้าน และตอนเด็ก ๆ ก็จะมีเพื่อนผู้ชายเยอะ ก็จะยิ่งซนมากเลย

ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเด็กนะคะ ยังวิ่งเล่น วันก่อนก็ไปดูปลาที่สยามโอเชี่ยนเวิร์ล ยังรู้สึกตื่นตาตื่นใจ ไปดู ดิสนีย์ ออน ไอซ์ ก็ยังกรี๊ดกร๊าด ร้องเพลง นั่งตบมือกันสองคนกับน้อง เราก็ยังมีมุมเด็กอยู่เยอะ และด้วยความที่เราเป็นเด็กลูกครึ่ง ได้ดูการ์ตูนเยอะ เราก็เลยรู้สึกว่าเหมือนเรายังอยู่ในโลกแห่งความฝันอยู่ค่ะ แต่แม้ว่าเราจะยังมีส่วนที่เป็นเด็กอยู่มาก พอเวลาทำงานที่เราจะต้องรับผิดชอบ เราก็ทำได้ค่ะ

สำหรับคนที่เป็นแฟนเราอยู่แล้ว ก็อยากขอบคุณมากนะคะที่ชื่นชอบในผลงานและตัวเรา ไม่ได้ตัดสินจากภาพที่เห็นหรือจากบทบาทที่เราได้รับเท่านั้น แต่สำหรับคนที่อ่านคอลัมน์นี้อยู่ แล้วรู้สึกว่าเกลียดผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน ไม่ชอบหน้าเลย ถ้าครั้งหนึ่งมีโอกาสเดินเจอเราข้างนอก ก็สามารถเข้ามาทักทายได้ มาพูดคุยหรือถามก็ได้ว่าทำไมเราถึงดูร้ายจังเลย นาตาลีเชื่อว่าถ้าได้เจอเราแล้ว ก็น่าจะเปลี่ยนความคิดกันนะ จากที่ไม่ชอบเท่าไหร่ ก็อาจจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยนึงอาจจะคิดว่า เออ...ไอ้เด็กนี่มันก็ตลกดีนะ