เป็น‘เฌอปราง’ไม่ง่ายจริงเหรอ? คิดลบถึงขั้นไม่อยากมีชีวิตอยู่

เฌอปราง : ที่หนักจริงๆ เฌอรู้สึกว่าผิดปกติจริงๆ คือเราห้ามความคิดลบของเราไม่ได้ระแวงแต่งหน้าอยู่ก็ร้องไห้เข้าห้องน้ำก็อยากร้องไห้ ร้องไห้ตอนไปโน่นนี่ร้องไห้ตอนขึ้นรถไปไหนก็แบบฉันไม่อยากเจอคนไม่อยากทำงานแล้วตอนแรกอะไรแบบนี้เลย ตอนแรกเราคิดว่าเราเป็นซึมเศร้าหรือเปล่าเพราะเราร้องไห้แบบหยุดไม่ได้เพราะว่าเราคิดลบมากเลยขอไปพบจิตแพทย์

เฌอปราง : คือไม่อยากอยู่แล้วเลยแบบนอนซุกอยู่ซอกเตียงไม่อยากอยู่อยากตัวเล็กๆ ที่บ้านตกใจมากเลยค่ะ

เฌอปราง : เป็นคนที่พยายามไม่ให้เกิด "รู้งี้" ในชีวิตทำอะไรก็จะ ทำให้เต็มที่แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่จะ "รู้งี้" ไปตลอดชีวิตเลย สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนั้นทำให้เรารู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้ตลอด อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ตลอดอยู่ๆอาจจะเสียคุณพ่อคุณแม่ได้เมื่อไหร่ก็ได้เหมือนกันเวลาที่เรามีโอกาสมีเวลาก็ใช้กับเขามากขึ้น กลับบ้านไปเจอเขามากขึ้นพยายามติดต่อกันมากขึ้นอัพเดทมากขึ้น

เฌอปราง : ตื่นมาแล้วทราบข่าวไลน์เด้งเป็นร้อยๆ เลยตกใจมากเลยค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น

เฌอปราง : เพราะรู้สึกว่าตอนนั้นพ่อกับแม่น่าจะแย่มากๆ เราต้องแข็งแรงก่อน

เฌอปราง : ช่วงนั้นเราก็ต้องทำหน้าที่ขับรถเพราะว่าพ่อแม่ขับรถไม่ไหวเราก็น้ำตาซึมร้องไห้บางทีก็หยุดบาง แต่ว่าถ้าหนักจริงๆ ก็คือสองสามวันผ่านไปแต่ก็มันก็รับได้แล้วก็รับทราบสิ่งที่เกิดขึ้นแต่เราก็รู้สึกว่าเราบอกเร็วกว่านี้หรือเราให้ทุกคนพยายามช่วยหรือดูกันมากกว่านี้อาจจะดีขึ้นไหม