ครูปุ้มอัปเดตอาการป่วย ครูชลธี ทำใจรับมือเหตุการณ์ในอนาคต
ครูปุ้ม : เมื่อวานไปเยี่ยมดีขึ้นค่ะ เมื่อกี้แม่บ้านบอกกำลังย้ายเข้าห้องพิเศษ
ถือว่าพ้นวิกฤติแล้ว?
ครูปุ้ม : พ้นวิกฤติไหมตอบไม่ได้ แต่หมออนุญาตให้ย้ายด้วยเหตุผลหลายๆ อย่าง
ตามข่าวบอกว่าคุณครูชลธีติดเชื้อในกระเพาะปัสสาวะ ณ ตอนนี้มีอาการแทรกซ้อนอื่นๆ ไหม?
ครูปุ้ม : ก็อาการเบลอแล้วก็สับสนด้วยวัยท่านก็อายุ 85 ปี บางครั้งก็จำได้ บางครั้งก็จำไม่ได้ หมายถึงจำเราได้ แต่จำเหตุการณ์ไม่ได้ อย่างเมื่อวานนี้เขาบอกว่าไป ไปเที่ยวกัน
ตกใจไหมกับอาการที่ครูจำไม่ได้?
ครูปุ้ม : คิดว่าด้วยอายุของครูมากกว่า เราก็ต้องทำใจ เราศึกษามาเยอะ แต่พื้นฐานเดิมแกจำได้หมด อย่างพี่ต้อมจำได้ อย่างพี่จำได้ แต่บางเรื่องเหตุการณ์ที่เป็นปัจจุบันจำไม่ได้
ก่อนจะไปโรงพยาบาลมันเกิดอะไรขึ้น?
ครูปุ้ม : วันที่ 24 ครูชลอาบน้ำเสร็จ แกหนาวสั่น ปากเขียว โชคดีว่าบ้านพี่อยู่ห่างจากโรงพยาบาล 500 เมตร โรงพยาบาลก็ส่งรถมารับ ก่อนหน้านั้นครูชลเข้าโรงพยาบาลบ่อยด้วยภาวะน้ำท่วมปอด
ครูปุ้ม : มันเฟลหมดทุกอย่าง ลิ้นก็แข็ง อะไรก็แบบไม่ปกติแล้ว ณ ตอนนั้นอาการที่เราเห็นคือวิกฤติ
เสรี : เราขับรถตั้งใจจะไป อย่างน้อยๆ ก่อนที่จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา เราคิดว่าไปคุยกันดีกว่า พอไปถึงดูแล้วยังไม่ไปยังแข็งแรงอยู่ ในฐานะที่ผมเคยอยู่กับคนที่เสียชีวิตบ่อย เราจะสังเกตว่าคนที่จะเสียชีวิตจะไม่หือ ไม่อือ จะหลับตาอย่างเดียว หน้าตาจะเปลี่ยนไป หมายความว่าคนเราก่อนจะตายมีเงาขึ้นมาก่อนเป็นสีเหลืองๆ เหมือนเราทาขมิ้น เราไปสังเกตแล้วยัง เลยทดลองถามว่าใครมาเยี่ยมรู้ไหม เขาบอกรู้ แสดงว่าสติยังดี เราถามให้เขาตอบ เขาก็ตอบตรงที่เราถาม
ตอนที่เห็นครั้งแรก ห่วงหรือสบายใจ?
เสรี : จริงๆ เราก็ห่วงครูชลธีอยู่แล้ว เพราะเขาเป็นคนสร้างเรามา เราดังมาจากเพลงครูชลธี ชีวิตเราผูกพันกับเขา เรื่องที่ผ่านมาอาจจะไม่ได้เป็นความคิดเขาโดย 100% อาจจะเป็นคนรอบข้าง หรืออะไรก็สุดแล้วแต่ เรารู้อยู่แล้วว่าเราถูกต้อง ถ้าเราไม่สวนกลับทุกอย่างก็จบ มีคนบอกว่าให้ผมฟ้องกลับไป ฟ้องทำไม ถ้าวันนี้เขาจะไป ถ้าผมฟ้องไป 10 กว่าจะจบคดี กว่าจะได้เงิน เรียกไป 20 ล้านมันก็ต้องมาเคลียร์กันอยู่ดี เผลอๆ ไม่ได้อะไรเลย เพราะฉะนั้นเราจะไปเสียเวลาตรงนั้นทำไม เขาเปรียบเสมือนเป็นพ่อในวงการ เขาสร้างเรามา ในเมื่อเราคิดว่าเราถูก เราก็ให้อภัยไป
ทุกอย่างเคลียร์หมดจบแล้ว?
เสรี : จบแล้ว
ครั้งนี้ที่เราไปเยี่ยมครูชลแอบเอ๊ะว่ามันเป็นลางบอกเหตุอะไรหรือเปล่า?
เสรี : ใช่ เพราะว่าเราฝัน ปกติเราไม่เคยฝัน
ครูปุ้ม : ใช่ๆ คือทุกคนไป อย่างน้องหนึ่ง จักรวาล หรือใครหลายคนเหมือนเป็นลางบอกเหตุ ซึ่งในข่าวจะเห็นว่าอยู่ๆหนึ่งก็ไปกราบที่เท้าครูชล ภาพตรงนั้นเราน้ำตาไหล
เสรี : จริงๆ เราไม่อยากให้เสียไป เพราะครูเป็นคนที่มีฝีมือ เราอยากให้อยู่ประดับวงการ เขียนเพลงให้กับพี่น้องประชาชน ลูกๆ หลานๆ ที่จะเป็นศิลปิน คนเราเกิด แก่ เจ็บ ตายเป็นเรื่องธรรมชาติอยู่แล้ว คนเราต้องตายทุกคน แต่ว่าในครั้งนี้ ผมคิดว่ายังไม่ไป
เสรี : ความรู้สึกลึกๆ เราสนิทกันมานาน ครูกับผมเหมือนพ่อกับลูก
ครูปุ้ม : พี่เห็นพี่ต้อมหน้าไม่ดี แต่คนที่ร้องไห้โฮคือภรรยาพี่ต้อม
ลูกศิษย์ อาจารย์ในที่สุดก็มาเจอกัน ถึงแม้มันจะไม่ใช่ในอิริยาบถที่เราอยากเจอ ความรู้สึกของพี่ปุ้มเป็นยังไง?
ครูปุ้ม : พี่อยากเห็นภาพนี้มานาน รู้สึกดีใจ เราคุยกันมาตลอดระยะเวลาที่ครูมีปัญหา พี่ต้อมบอกเลยว่ามีเราสองคนแหละที่จะ ขอโทษนะ เอาศพครูมาทำ พี่ต้อมไม่เคยคิดจะทิ้งครูเลยรู้สึกดีใจที่เจอภาพนี้ ปลื้มใจ ดีใจที่ทุกคนรักครูชลอย่างวันนั้นเป็นภาพห้องรวม คนมุงกันเยอะมาก ทุกคนแสดวความดีใจ แต่ด้วยอาการของครู ครูได้แต่นิ่งๆ เพราะตอนนั้นคือวิกฤติ หลังจากนั้นพี่เดินทางเข้ากรุงเทพ มีคนรายงานว่าครูเข้า ไอซียู พี่ก็โทรบอกพี่ต้อมว่าครูเข้าห้องไอซียูแต่พี่ต้อมบอกว่าไม่เป็นไร เขาให้กำลังใจ
เสรี : เพราะว่าตอนที่ไปนั่งคุยกับครูเขาตอบไว ถ้าเขาวิกฤติมากเขาจะตอบช้า หรือไม่ตอบเลย แต่เขายิ้ม
พี่ปุ้มโพสต์ภาพที่ทุกคนไปเยี่ยม คอมเมนต์วันนั้นเป็นยังไงบ้าง?
ครูปุ้ม : ใช่ เมื่อประมาณ 2 ปี ครูกับพี่ต้อม ที่ครูอาจจะเข้าใจอะไรพี่ต้อมผิดบ้าง มีกระแสอะไรมา แล้วพอพี่โพสต์ไปคนก็เข้ามาบอกว่าเป็นสิ่งที่สวยงาม เป็นอะไรที่ดีนะ ประมาณนี้ในคอมเมนต์ของพี่ปุ้ม
ที่ลูกศิษย์มารวมกันหลายๆ คนคิดว่าคุณครูรับรู้ได้ไหม?
ครูปุ้ม : รับรู้ค่ะ อย่างเมื่อวาน รุ่ง สุริยา ไปแล้วก็ดำรงค์ วงศ์ทอง ไป เขาบอกว่าให้ร้องเพลงคนกล่อมโลกให้ฟังหน่อยเป็นครั้งสุดท้าย พี่ก็อึ้ง ขนลุก รุ่งก็น้ำตาไหล แล้วรุ่งก็ร้อง ร้องดีมาก ร้องคนละท่อน ภาพนั้นพี่อยากเก็บมา แต่เก็บไม่ได้ เพราะอยู่ห้อง ไอซียู ในขณะที่รุ่งร้องครูก็ทำปากไปด้วย แล้วเขาก็เล่าประวัติ เขาพูดคำนี้ออกมา พี่ก็บอกว่าพ่อไม่เป็นไร
ครูปุ้ม : พี่ต้อมไม่กล้าร้อง
เสรี : เขาให้ร้องก็จริงอยู่ แต่เราไม่อยากร้อง เพราะว่าคนไข้มันเยอะ เราดูแล้วมันจะไม่เหมาะสม ก็เลยเอาไว้เดี๋ยวให้ครูอยู่ห้องพิเศษ เราจะไปร้องให้ฟัง
ครูปุ้ม : เพลงนี้ครูรักมาก แล้วมันให้ความหมายดีมาก ฟังทีไรครูจะร้องไห้ทุกที
ตอนที่ครูชลเข้าไอซียู พี่ปุ้มแอบร้องไห้ไหม?
ครูปุ้ม : พี่ร้องไห้ตั้งแต่วันแรกแล้ว ร้องไห้ทุกวันจนตาพี่บวม เพิ่งหยุดร้องวันนี้ กินยานอนหลับ จนบอกน้องทีมงานว่าพี่อาจจะไม่ไหวนะ
วันนี้ยังมีความรู้สึกค้างคาติดอยู่ในใจไหม?
เสรี : ไม่มีแล้ว อย่างที่ผมบอก ครูเขาเปรียบเสมือนพ่อเรา เขาให้ชีวิต เป็นเสรี รุ่งสว่าง วันนี้เราคิดดูแล้วว่าทุกอย่างให้ยุติไป เคลียร์แล้ว
ครูปุ้ม : ตรงนี้พี่ยืนยันได้ วินาทีที่พี่เห็นพี่ต้อมไปกอดครูชล แววตา ด้วยสีหน้าไม่มีอะไรขวางกลั้นเลย คือเหมือนลูกศิษย์ ครู แถมแนบแน่นยิ่งกว่าเดิม อันนี้ไม่ได้อวยพี่ต้อมนะ
เสรี : ผมไม่ได้มีอคติกับครูชลธีตั้งแต่เริ่มต้น ในใจใหม่ๆ อาจจะมีตกใจบ้าง เขาทำเราได้ยังไง
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต พี่ปุ้มวางแผนสำหรับตัวเองหรือยัง?
ครูปุ้ม : สิ่งแรกที่บอกทุกคน บอกสังคมตลอดเลย คือ ต้องเคลียร์เรื่องมรดก เพราะพี่ปุ้มไม่ได้มีลูกกับครู ครูจะมีลูกติดมา 2 คน แต่น้อง 2 คนพี่จะดูแลตลอด ครูสั่งไว้ตลอด คือ เรื่องลิขสิทธิ์เพลง ครูบอกว่าให้แบ่งเป็น 3 ส่วน ตอนนี้ลิขสิทธิ์เพลงทั้งหมดของครูอยู่ที่แกรมมี่ครูจะได้เปอร์เซ็นต์จากตรงนั้น ส่วนเราจะเดินยังไงต่อไปก็คงยึดอาชีพครู แล้วหลังจากนั้นจะมีอะไร เราก็ค่อยๆ ว่ากัน
ครูมีเพลงฮิตเยอะมาก?
ครูปุ้ม : ใช่ๆ เฉพาะเพลงที่ติดปาก ที่ขึ้นมาปุ๊บคนร้องได้ประมาณ 300 กว่าเพลง ยังไม่รวมเพลงอื่น ลิขสิทธิ์เพลงทั้งหมด 1400 เพลงอยู่ที่แกรมมี่ อยู่ที่ชัวร์ประมาณ 48 เพลง
https://www.facebook.com/teeneedotcom