ดูชีวิตผมเป็นตัวอย่าง! จากเด็กเกเรจนเกือบตาย สู่พระเอกสุดฮอต

เป็นอีกหนึ่งพระเอกหนุ่มชื่อดังมากความสามารถอย่าง "เข้ม - หัสวีร์ ภัคพงษ์ไพศาล" นับว่าตั้งแต่เขาโลดแล่นในวงการบันเทิงก็มีผลงานโดดเด่นจำนวนมาก จนเป็นที่รักของสาวๆทั้งประเทศ ซึ่งวันนี้เราจะพาทุกคนไปรู้จักกับหนุ่มเข้มมากขึ้นค่ะ เกี่ยวกับชีวิตของเขาก่อนจะมาเป็นพระเอกหนุ่มในวันนี้

หนุ่มเข้มเผยว่า "เคยขาดความอบอุ่น และเป็นเด็กเกเรช่วงนึงหันหลังให้ครอบครัว และพอเราสามารถดูแลตัวเองได้ และความอบอุ่นของครอบครัวกลับมา เลยทำให้ผมรู้สึกว่า สิ่งแรกที่ผมจะทำคือทำให้ครอบครัวมีความสุขก่อน ก่อนจะให้คนรอบข้าง ถ้าคนในครอบครัวมีความสุขแล้ว ผมก็จะให้เพิ่มกับคนรอบข้าง พี่น้อง แฟนคลับ คนทำงานด้วย ผมให้ความสำคัญกับครอบครัวมากๆ

สาเหตุเป็นเด็กเกเร

สาเหตุของความเป็นเด็กเกเร มาจากตอนที่ผมออกจากบ้านมาตั้งแต่อายุ 14-15 ปี ช่วงนั่นติดเพื่อนด้วย ไม่มีที่ปรึกษา พอพ่อกับแม่แยกทางกัน ก็ไม่รู้จะปรึกษาใคร มีพี่สาว พี่สาวก็มีครอบครัวก็ไม่อยากจะรบกวนเขา พ่อก็หาย แม่ก็หาย และด้วยความคิดของผมเองด้วย ซึ่งจริงๆเขาไม่ได้หาย เขาพยายามติดต่อผมตลอด แต่ผมเลือกที่จะไม่ติดต่อกับใครเลย

คือผมมีครอบครัวที่อบอุ่นมากๆจนถึงอายุ 10 ขวบ ตอนนั้นไฟในชีวิตสว่าง จนวันที่พ่อกับแม่แยกทางกันเหมือนไฟมันดับลง ผมออกไปหาเพื่อน เริ่มทำงาน รับจ้างทั่วไป รับจ้างขนฟาง เกี่ยวข้าว แข่งเรือรับจ้าง ได้ค่าจ้าง 150-200 บาท ก็เยอะสำหรับผมแล้วในตอนนั้น ผมรู้สึกเคว้ง อย่างที่บอกว่าผมคิดไปเองว่าไม่มีที่ปรึกษา ทั้งๆที่จริงแล้วมี เพราะครอบครัวซัพพอร์ตผมนะ แต่ผมเองที่เลือกจะเกเรเอง และผมไม่อยากขอเงินใคร

ดูชีวิตผมเป็นตัวอย่าง! จากเด็กเกเรจนเกือบตาย สู่พระเอกสุดฮอต

จุดพลิกชีวิต

จุดพลิกชีวิต ผมเคยเกือบตาย ไม่ได้กินข้าว 3 วัน ไม่ได้คุยกับครอบครัว และตอนนั้นมีศักดิ์ศรีว่าจะไม่ขอใคร คือตั้งแต่วันที่ออกมาทำงานก็ไม่ได้ติดต่อใครเลย ตอนนั้นสิ่งแรกที่นึกถึงคือใบหน้าของแม่ แล้วก็นึกถึงความสะดวกสบาย ความอบอุ่นในครอบครัวมันย้อนกลับมา อยู่บ้านมีข้าวกิน มีความอบอุ่นให้ แลกเปลี่ยนความคิด ตาถามสารทุกข์สุขดิบ การเรียนเป็นยังไง แต่ในวันนั้นเราไม่มี เราไม่ได้หันหน้าหาครอบครัว ผมเอาตัวเองออกมา พอมันถึงจุดนั้นผมรู้สึกว่ามันไม่ไหวแล้ว ใกล้จะตายแล้วเลยโทร.หาแม่ หลังจากที่ไม่ได้คุยกันมา 7 ปี บอกแม่ว่าไม่ไหวแล้ว ผมไม่ได้กินข้าวเลย

หลังจากที่คุยกับแม่ผมรู้สึกวิ้ง สมองไม่ได้คิดอะไรเลย รู้แค่ว่าคงต้องตายแล้ว ร่างกายมันเย็นขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้กินข้าว มันโหยมากๆ ตอนนั้นแทบจะไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว นอกจากภาพทุกอย่างที่มันย้อนกลับเข้ามาในความรู้สึกเรา พอได้คุยกับแม่ เขาถามว่าให้แม่กลับไปไหม แม่บอกให้ไปขอข้าวคนอื่นกิน เอาชีวิตตัวเองให้รอดในวันนี้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่กลับเลย

ตอนนั้นผมชามาก กำแพงศักดิ์ศรีมันพังลง ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมตัดสินใจโทร.หาแม่ นอกจากความตายที่กำลังจะเกิดขึ้น มันมีแค่ 2 ทางที่จะเกิดขึ้นคือตายกับรอด เลยคิดว่าก่อนตายเลยโทร.หาแม่ก่อน เพราะผมพูดไม่ดี ทำไม่ดีกับแม่ในช่วงที่เราไม่ได้คุยกัน ก็คงเป็นความตายที่เลือกให้ผมได้คุยกับแม่ ซึ่งคนแรกที่รู้ว่าผมจะตายคือคนแรกที่ผมเลือกไม่คุยกับเขาในวันนั้นก็คือแม่

หลังจากนั้นผมจึงตั้งใจว่า สิ่งที่เคยขาดพอได้กลับมาก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด พอได้เจอกัน ผมสับสน ผมงงมาก ไม่เคยได้เจอ ไม่เคยได้คุย ไม่เคยคิดถึง พอเจอกันผมก็ทำตัวไม่ถูก แต่ก็ก้มลงกราบและบอกขอโทษกับแม่ ร้องไห้พรั่งพรู จริงๆก็ร้องตั้งแต่ตอนที่คุยโทรศัพท์ครั้งแรกแล้ว หลังจากนั้นเลยทำให้ผมรักแม่มาก แม่คือที่สุดในชีวิตผมแล้ว ผมเลยไม่จะไม่ทำให้แม่ไม่สบายใจ ถ้าทำผมจะโกรธตัวเองมาก ผมอยากจะเติมทุกช่วงวินาทีคืนให้แม่ให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะคืนได้ ทำงานเสร็จผมจะรีบกลับบ้านไปหาแม่ ไปหอม ไปกอด ไปอ้อนแม่ก่อนนอน"

สุดท้าย เข้มฝากว่า "ผมอยากจะเป็นตัวอย่าง ถ้าเด็กในยุคสมัยนี้ คุณจะเดินหนีครอบครัว ลองดูชีวิตผมสิ่งที่คุณมีเป็นอะไรที่อบอุ่นมากๆ ไม่สามารถที่จะหาได้จากที่ไหนแล้ว ทั้งเรื่องของความอบอุ่น รอยยิ้มที่บริสุทธิ์ที่สุด ความสุขที่มากที่สุดคุณจะหาได้ยากมากจากที่อื่น แต่มันจะมีที่ครอบครัวของเราเอง"