โบวี่ อัฐมา เผยรักครั้งใหม่กับแฟนหนุ่มนอกวงการ ยอมรับมือลั่นลงรูป

โบวี่ อัฐมา : หนึ่งเดือนด้วยซ้ำ (หัวเราะ) สมัยเด็กเนอะคะ เราคบใครเราก็เปิดทุกคนใครมาถามก็บอก แต่เพราะว่าเราโตด้วยตอนนี้ และเนื่องจากเมื่อตอนนั้นเราเป็นแบบนั้นมาตลอดเราไม่ปิดเลยเปิดเผยมากอย่างบางทีเราคุยกับใครยังไม่ได้เป็นแฟนด้วยซ้ำ บางทีเขามาจีบแล้วเราก็คุยเราไม่ได้คิดเยอะอะไรแล้วก็มีคนรู้เรื่อง แต่บางคนคุยไปคุยมา 7 เดือนก็เลิกก็เป็นแบบนี้มาตลอดเราก็รู้จังเบื่อจัง

โบวี่ อัฐมา : แต่สำหรับคนนี้ เขาไม่ได้เป็นคนในวงการ เป็นคนนอกที่ห่างไกลวงการไปเลย เขาก็เป็นบุคคลธรรมดา ที่บ้านของเขามีห้องให้เช่า ไม่ได้เป็นถึงเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ใหญ่โตอะไร แต่เขาเป็นคนที่ทำหลายอย่าง

โบวี่ อัฐมา : ไม่เคยคิดเรื่องกลัวเลิก แต่ว่ามีความสุขดีที่อยู่แบบนี้ไม่ต้องมีใครรู้จักเขา และเราก็ไม่ได้มีการตกลงอะไรในเรื่องของการโพสต์รูปเพราะเขาก็ไม่ได้โพสต์เหมือนกันมันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่ดีเพราะเขาไม่ได้อยากมีตัวตน อยากเป็นข่าว คือ เพราะที่เขาคุยกับเราเพราะเขาอยากคุยกับเรา

โบวี่ อัฐมา : จริงๆตัว เรา เองไม่ได้โฟกัสถึงเรื่องแต่งงาน เพราะเพื่อนๆหรือผู้หญิงส่วนมากคือ จุดมุ่งหมายของชีวิตคือฉันอยากแต่งงาน แต่สำหรับเราไม่ได้มีความรู้สึกเข้าใจในสิ่งนั้นสำหรับเรางานแต่งคือ ภาระ เหนื่อยยุ่งยาก เปลืองตังค์ แค่คิดก็ไม่อยากทำแล้ว แต่ถ้าจะต้องจัดจริงๆมองไว้ว่าสัก 40 ค่อยจัดเพราะอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่ เพราะที่วางไว้ตอนนั้นก็เพราะว่าตอนนี้แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ขี้เกียจด้วย (หัวเราะ)

โบวี่ อัฐมา : ไม่ใช่ค่ะ คือ จริงๆเหตุผลที่ เรารู้สึกว่าคนคนนี้ที่เขาเข้ากับเราได้ก็เพราะว่า เราเป็นคนที่ไม่ค่อยเหมือนใครคือหลังจากที่ตัวของ โบ เองได้มีโอกาสได้พบพูดคุยกับบุคคลหลายรูปแบบ หลายฐานะอะไรอย่างนี้ หลายฐานะแล้วเรารู้สึกว่าเราได้ค้นพบตัวเราเองว่าเราไม่ได้ให้ความสำคัญกับการหาเงินอะไรขนาดนั้น อย่างเมื่อก่อนเราจะรู้สึกว่าเราจะต้องสร้างฐานะ แต่พอเรามีแล้วเราก็จะคิดต่อไปอีกว่าเราจะก้าวไปสู่ข้างหน้าต่อยัง สเต็ปต่อไปคือยังอะไร เหมือนก่อนเราเป็นอย่างนั้น แต่พอมาปฏิบัติธรรมจริงๆเหมือนความรู้สึกข้างในเปลี่ยนไปทำให้เรารู้สึกว่าการหาเงินเสียเวลา (คือเราไม่ได้บอกว่าการหาเงินเสียเวลาไม่ได้บอกว่าต้องง้อมือง้อเท้านะ) แต่การที่เราหาเงินไปเรื่อยแล้วไม่รู้ว่าจะหยุดเมื่อไหร่มันเสียเวลา เพราะเรามองย้อนมาดูตัวเราเองตอนนี้ว่าทรัพย์สินที่มีอยู่มันไม่ได้เยอะขนาดนั้นแต่ถามว่ามันพอไหมพอ รายได้ต่อเดือนพอใช้ไหมพอ แต่ถ้าเรายังหาๆจนไม่มีเวลาแต่เวลาที่เราตายไปแล้วเราไม่สามารถเอาอะไรไปได้เลยนะ สู้เรารู้จักแบ่งเวลาคือครึ่งหนึ่งทำงาน อีกครึ่งไปปฏิบัติธรรม ไปช่วยเหลือสังคม ซึ่งสิ่งเหล่านี้เราสามารถนำติดตัวข้ามภพข้ามชาติไปได้ แต่เงินเรามีเงินแค่ไหนเราตายไปคือมันหมดชาตินี้เลยนะ(ไอเดียเราเป็นแบบนี้) แล้วพอเราไปเจอคนที่นักธุรกิจคนที่มีมั่งคั่งมาก ความคิดของเขาไม่ตรงกับเราเพราะเมื่อเขาสำเร็จหนึ่งระดับแล้วเขาก็จะไปก้าวที่สองแล้วก็ขยายต่อๆไป ซึ่งเราไปอยู่ตรงนั้นแล้วเรารู้สึกว่าเราอยู่ไม่ได้เพราะว่าเรารู้สึกเสียเวลา แต่พอเราเจอคนคนนี้ คือ เขาไม่ได้เป็นแบบนั้นคือเขาก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย แต่เขาก็สามารถอยู่สบายๆโดยที่แบบไม่ต้องพยายามไปหาอะไรเพิ่ม

vvvvvv

vvvv

vv

v