ดี้ ปัทมา แจงข่าวลือผอมลงเพราะป่วย!-ห่วงลูกสาวเป็นหมอ ช่วยผู้ป่วยโควิด

ดี้ : บางทีเราเจอกันเช้า บางทีเจอกันแค่ตอนเย็น เจอกันก่อนนอน แต่โควิดเขาไม่ให้ไปไหน 24 ชั่วโมง ต้องอยู่ด้วยกัน คือทุกคนมีมุมเล็ก ๆ ที่อาจจะดาร์ก ๆ มีโลกส่วนตัว แต่พอเราต้องมาเจอกัน 24 ชั่วโมง เอ้จะยังไง เดี๋ยวก็รู้กัน แต่พออยู่กัน 24 ชั่วโมง ก็รู้สึกประทับใจมากขึ้น โควิดทำให้พี่รักพี่เอ๋มากขึ้น เพราะมันมีหลายมุมที่เขาเทคแคร์ใส่ใจตลอด

ดี้ : พี่คุยโทรศัพท์กับลูก ลูกก็บอกว่าตอนนี้มีโควิดที่สระบุรี คือรู้ก่อนที่เขาจะประกาศ แล้วลูกเป็นอายุรกรรม ก็ต้องเป็นด่านหน้า เราก็เป็นห่วงไปหมด

เอ๋ : เพราะเขามี 1-2 วันที่เขาต้องตรวจแล้วรอผล แล้วที่โรงพยาบาลเขาประชุมกัน แล้วก็มาแจ้งว่า น้องพลอยกับเพื่อน เป็นกลุ่มแรกที่จะต้องไป

ดี้ : วางหูจากลูกปุ๊บน้ำตาไหลเลย มันเป็นอาชีพนี้ทำไมเป็นแบบนี้ แต่สุดท้ายมานั่งคิดว่าทุกอาชีพ ทุกคนก็เสี่ยงหมด เขาเกิดมา โตมา เพื่อจะเป็นหมอ เขาเลือกแล้ว เราไม่ได้บังคับเขา ฉะนั้นเวลาที่เขาได้ทำหน้าที่ที่เขาชอบ เขารัก เขาก็มีความสุข

เอ๋ : ก็ตกใจนะ แต่ด้วยความที่เราตกใจไม่ได้ เราก็ทำเฉยอๆ ไม่เป็นไรหรอกช่างมัน ก็คุณเลือกเอง ลึก ๆ ในใจมันก็กลัว ถ้าติดแล้วหายมันก็จบ แล้วถ้าลูกติดแล้วไม่หาย ตอนนั้นเราก็ไม่รู้อะไร แต่รู้ว่าโรคนี้เป็นแล้วมีสิทธิตาย แต่จริง ๆ แล้วน้องพลอยเป็นห่วงที่บ้านมากกว่า

ดี้ : พี่ว่าความดีนะ พี่เห็นว่าพี่เอ๋ดีกับพี่ แต่ก็ส่วนหนึ่ง แต่พี่เอ๋ดีกับลูกของพี่เนี่ย มันทำให้พี่เนี่ยข้อเสียอะไรมันก็ไม่สามารถมาหักล้างมันได้

เอ๋ : คืออยู่ด้วยกันอย่าไปคิดมาก เด็กสมัยนี้มักจะบอกว่าฉันเป็นอย่างนี้ อยู่กับฉันได้ก็อยู่ ซึ่งจริง ๆ แล้วขนาดพี่น้องที่พ่อแม่เดียวกัน โตมาด้วยกัน ยังทะเลาะกันเลย แต่เราเลี้ยงมาคนละแบบเลย

เอ๋ : คือหลายอย่าง เริ่มตั้งแต่ได้เจอกัน สมัยก่อนจะมีพวกสารคดี แล้วเขามาบอกว่าพี่เอ๋เอาไหม เขารู้จักคน เขาไปถ่ายละคร แล้วได้งานนี้มา เอาไปเลย เขาทำไม่เป็น พี่บอกว่าพี่เอาเลยไม่ได้ มันเป็นของคุณก็ต้องมาแบ่งกัน

ดี้ : เริ่มแรกเลยพี่ชอบพี่เอ๋ เพราะพี่เอ๋เป็นคนที่อารมณ์ดี พี่จะเป็นคนจริงจังกับชีวิตในทุกๆ เรื่อง ทุกอย่างซีเรียสหมด เครียดหมด ฉะนั้นเหมือนเราขาด แล้วพอเวลาที่เจอเขา แล้วเขาจะเล่าเรื่องนู้น เรื่องนี้ เหมือนหลุดไปอีกโลกหนึ่ง เราก็เคลิ้มไป

ดี้ : พี่ไม่ป่วย อาจจะเป็นรูปที่เขาแคปมา มุมนั้นอาจจะดูผอมมาก แล้วดูแก้มตอบ เพราะว่าเงามันดำ ๆ จริง ๆ ผอมลงจริง แต่ไม่ใช่อยู่ ๆ แล้วผอม คือตอนแรกพี่ก็ไม่ได้อ้วนมาก พี่ก็กิน 8 หยุด 16 มันก็ลงไปเยอะอยู่เหมือนกัน แล้วตอนนั้นพี่ก็วิ่งมันก็ลง ๆ เสร็จแล้วพอโควิดมันไม่มีอะไรทำก็ออกกำลังกาย ปรากฏว่ามันก็ลีน ไขมันก็หายไปเรื่อย ๆ แล้วพอพี่มาทำหน้ากากปุ๊บ พี่ไม่มีเวลากินเลย มือมันไม่ว่าง ลูกค้ารอเราก็ต้องรีบทำ เมื่อก่อนน้ำหนัก 48-49 ตอนนี้แค่ 46 กิโล เราต้องมีเป้าหมาย แล้วพอเราเริ่มเห็นผล เราจะมีกำลังใจ

ดี้ : ไม่โกรธหรอก คือเขาอาจจะไม่ได้เมาท์อย่างนั้น แต่เขียนมาเราอาจจะไม่ได้รับรู้ความห่วงใยผ่านน้ำเสียง เขาอาจจะหวังดี แต่ทั้งหมดทั้งมวลเราไม่เคยคิดร้ายกับใคร เรามั่นใจมากว่าเขาไม่เกลียดเรา

เอ๋ : มองให้มันพลิกมุม

เอ๋ : ใช่ถูกต้อง ใครออกกองล่ะ มันก็ไม่มีงาน แล้วนอนหายใจทิ้งไปวัน ๆ เช้าทำกับข้าว กินข้าวเที่ยง ข้าวเย็นเสร็จ เข้านอน

ดี้ : ตอนโควิดใครมีงาน มันเบื่อมากในขณะที่พี่มีกิจกรรมทำ คือ ยังมีหมาแมว ที่พี่ต้องดูแล แต่ระหว่างตรงกลางมันว่างมาก จนกระทั่งวันหนึ่งเพื่อนจะทำบุญ จะทำหน้ากากไปบริจาค แล้วเราก็มีจักรแต่ว่าเย็บไม่เป็น ไม่เคยเรียนรู้ใด ๆ เลย แต่ตอนนี้เย็บได้ เพราะพี่ว่าถ้าทำอะไรด้วยใจ แล้วก็มีแรง ใครจะอุดหนุนช่วยครอบครัวพี่ก็ทำบุญมาได้เลย อันละ 120 บาท พร้อมค่าจัดส่ง เราจะเอาเงินทั้งหมดไม่หักค่าใช้จ่ายไปช่วยทำถุงยังชีพ

เอ๋ : เราเริ่มจากเย็บให้เพื่อน เขาก็บอกว่าเย็บได้ เราลองไหม มันก็เกิดความลำบากที่เรา เพราะเราต้องเป็นคนพาออกไปซื้อ โห...ซื้อของเยอะมากนะ ซื้อกรรไกรใหม่ ซื้อผ้า เขาจะทดลองเยอะมาก แต่มันสนุกตรงที่มันได้ทำเพื่อคนอื่น

คลิป

vvvvvvv

vvvvv

vvv

v