พ่อรอง โต้ดราม่าทรมาน แม่ทุม หลังนอนป่วยกว่า 8 ปี

พ่อรอง : ไม่ได้ไปไหนเลย อยู่กับบ้าน จะไปไหนที จะไปเยี่ยมคุณทุม ลูกก็บอกว่าพ่ออย่าไปเลย อายุพ่อเยอะแล้ว ออกไปไหนก็เสี่ยง

ยุ้ย : คือเราจะกังวลมาก คนสูงอายุจะติดเชื้อง่าย เราก็จะระวังคุณพ่อมาก

พ่อรอง : เป็นเดือน เริ่มโควิด-19 ใหม่ ๆ เราก็รู้มันอันตราย เราก็ไม่มั่นใจตัวเราเอง เราจะเอาอะไรไปติดเขาหรือเปล่า เพราะตอนนี้ทุมเขารับอะไรง่ายมาก หรือเราไปโรงพยาบาลเราจะไปติดโรคกลับมาบ้านหรือเปล่า ก็ทนอยู่เดือนครึ่งมันไม่ไหวแล้ว คนที่เคยไปหากันประจำ ๆ หอมแก้มกันทุกวัน อยู่ดี ๆ มันก็ไปไม่ได้ ก็บอกยุ้ย พ่อจะไปเยี่ยมแม่ พ่อไปไม่ได้ อ้างเหตุผลสารพัด

ยุ้ย : ส่วนตัวยุ้ยกลัวมากจนพ่อแซว คือกลัวแล้วก็ระวังทุกคน แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาไม่ไหวแล้ว เขาจะต้องไป มันตรงกับใจเรา เราก็ไม่ไหวเหมือนกัน เราก็อยากจะไปแล้วเหมือนกัน

พ่อรอง : ฝัน เราอาจจะพะวงถึงเขามาก นอน ๆ อยู่ ตกใจตื่นมาตี 3 ฝันว่าทุมมาเรียก เธอจะนอนอะไรนักหนา เธอมีงาน ฝันหลายครั้งมาก พ่อว่ามันเกิดจากความกังวล

ยุ้ย : ฝัน ปกติไม่เคยฝัน อย่างที่พ่อบอก เราคิดมันอยู่ในหัว เราไม่ได้ไปหาเขานานแล้ว เราก็คิดถึง

พ่อรอง : ใช่ ตั้งแต่ 16 พฤษภาคม 2511

ยุ้ย : สำหรับยุ้ยมันไม่ได้มีอะไรที่มากไปกว่าปกติ เพราะคุณพ่อเขาปฏิบัติเหมือนเดิมทุกครั้งที่เขาไปหาคุณแม่ เพียงครั้งนี้อาจจะหอมแก้มไม่ได้ เขาก็จับมือ พูดคุย ซึ่งเป็นภาพที่เราเห็นปกติอยู่แล้ว

พ่อรอง : ตอนรักกันใหม่ ๆ มันเป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อว่ามันจะอยู่มาได้ถึงตอนนี้ เพราะพ่อซนมาก จะว่าเจ้าชู้ก็ไม่ได้ พ่อเป็นคนมิตรสัมพันธ์ดี อยู่ตรงไหนใครก็รัก พอมาย้อนคิดไปถึงระยะแรก ๆ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงคนไหนทนกับฉันได้ขนาดนี้ ฉันคิดถูกที่เลือกเธอเป็นคู่ชีวิต เพราะแม่จะมีทั้งไม้อ่อน ไม้แข็ง ว่าเราอยู่ด้วยกันเราต้องไปทางเดียวกัน

พ่อรอง : ถามว่าหึงไหม ผู้หญิงทุกคนย่อมไม่ชอบหรอกที่คนที่ตัวเองรักไปยุ่งกับคนอื่น แต่จะบอกว่าไม่มีใครให้เกียรติสามีเท่าคุณทุม ทุกครั้งที่ยายทุมไปเจอพ่ออยู่กับผู้หญิง ทุมจะพูดว่าไปคุยกันในรถ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมา พ่อถามว่าแม่รู้ไหมเวลาพ่ออยู่กับผู้หญิงแล้วแม่เดินเข้าไปในร้านเนี่ย ทุกสายตาเขาจ้องหมดเลยว่าวันนี้เขาได้ดูการราวีอย่างแน่นอน แต่ทำไมแม่ไม่เป็นอย่างนั้น แม่ก็พูดว่าฉันให้เกียรติผัวฉัน แล้วก็บอกว่าฉันจะพยายามอดทนนะว่าเมื่อไหร่ผัวจะให้เกียรติฉันบ้าง

พ่อรอง : ไม่ทิ้ง จะบอกเลยว่าชีวิตนี้จะทิ้งกันก็ต่อเมื่อใครคนใดคนหนึ่งขึ้นไปตั้งอยู่บนเมรุ

พ่อรอง : ใช่ คือวันที่เราไปขอเขา พ่อเขาบอกว่าคุณมั่นใจได้มากแค่ไหนว่าคุณจะเลี้ยงลูกผม ผมบอกว่าผมมั่นใจครับ พ่อก็บอกว่าคุณมีสินสอดไหม ผมก็บอกว่าไม่มี ผมยังเป็นหนี้สโมสรด้วยซ้ำ แล้วเขาก็บอกว่าคุณมั่นใจได้ยังไงว่าคุณไม่ทิ้งลูกผม เราก็ก้มลงไปกราบเท้า แล้วบอกว่า พ่อครับ ผมให้สัญญากับพ่อว่า ผมกับทุมจะแยกจากกันก็ต่อเมื่อใครคนใดคนหนึ่งขึ้นไปตั้งอยู่บนเมรุแค่นั้น เราก็เลยรักษาสัญญานั้นมาตลอด

พ่อรอง : ต้องบอกว่าคนที่เขาคิดแบบนี้ เขาอาจจะคิดไปคนละด้านกับเรา เขาไม่เคยเห็นแม่ บางคนไม่เคยไปเยี่ยมแม่ก็ไม่รู้ว่าแม่มีสภาพเป็นยังไง เขาคงจะวาดภาพว่าแม่คงจะนอนเหมือนเจ้าหญิงนิทรา แล้วถ้าถอดสายออกซิเจนออกแม่ก็คงจะไป ก็มีส่วนที่เขาคิดได้ แต่สภาพความเป็นจริงที่เราเห็นอยู่ทุกวัน แม่เขายังรับรู้ จริง ๆ แล้วเขายังหายใจเองได้ แต่ออกซิเจนเป็นตัวช่วยเขา แล้วเราจะทนได้เหรอ

พ่อรอง : บางคนบอกว่าไอ้รองถอดสายเถอะ เราก็ไม่อยากเถียง เพราะเขาไม่รู้ เราก็นึกในใจนี่เมียฉันนะ ถ้าถอดแล้วเมียฉันต้องทุรนทุรายเป็นชั่วโมงแล้วฉันต้องทำยังไง เราก็เลยบอกว่าไม่เป็นไรหรอก หมอบอกว่าโรคนี้มันไม่ทรมานหรอก ถึงเวลาเขาจะละสังขารเขา เขาก็จะหลับไปเอง ก็ปล่อยเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า สมมติว่าวันดีคืนดีเขารู้ว่าวันนี้เขายังดี ๆ อยู่ ๆ แล้วเห็นเราไปกับยุ้ย แล้วไปถอดออกซิเจนเขาออก เขาก็จะนึกว่าไหนว่ารักฉัน ทั้งเธอ ทั้งลูก รวมหัวฆ่าฉันทั้งเป็น มันยิ่งบาปกับเรา

พ่อรอง : ก็ต้องบอกว่าเขายังรับรู้ เราบอกให้เขายิ้มเขาก็ยิ้ม หมอบอกเป็นบางช่วงที่เขารับรู้ แต่เป็นบางช่วงถ้าเขาไม่รับรู้เขาก็จะมองเราแวบไปมองเพดาน มองไฟ แต่เขายังรับรู้อยู่ ความดัน ออกซิเจน หัวใจ ก็ยังปกติ ต้องบอกทุกคนว่าผมไม่ได้ยื้อ เราก็ดีใจที่เขาอยู่ในสภาพแบบนี้ เราก็มีความหวังว่าเขาจะอยู่กับเราตลอดไป

ยุ้ย : ก็อย่างที่พ่อพูด ทุกคนก็สามารถคิดได้ ไม่ได้มีใครมาเห็นว่าคุณแม่เป็นยังไง แต่ทุกครั้งที่เราไป เวลามีคนถามว่าตอนนี้เรารู้สึกยังไง มีกำลังใจได้ยังไง คือยุ้ยบอกยุ้ยคิดวันต่อวัน ทุกครั้งที่ยุ้ยไปหาแม่ แล้วแม่ดูแบบสดใส ความดันอะไรต่าง ๆ ดีกว่าคุณพ่อด้วยซ้ำ คือไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะไม่ไหวแล้ว แต่ไม่ใช่เราไม่คิดเผื่อนะ คือเราคิดและมีการคุยกันอยู่แล้ว ถ้ามันถึงเวลานั้นจริง ๆ เราจะต้องทำยังไง แต่ ณ วันนี้มันยังไม่ถึง ยุ้ยก็เลยรู้สึกว่าไม่เป็นไรเลยใครจะคิดยังไง ทุกคนสามารถคิดได้ นั่นอาจจะเป็นเพราะว่าอาจจะเป็นห่วง กลัวคุณแม่ทรมาน ก็ต้องขอบคุณ ซึ่งส่วนใหญ่ที่ได้ยินมาค่อนข้างเป็นไปในทางบวก

พ่อรอง : นั่นมันเป็นความหวังของเราอยู่แล้ว ในโลกของความเป็นจริงมันจะเป็นยังไงก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น แต่ในเรื่องส่วนตัวของเรา เราก็หวังเสมอว่าแม่จะต้องดีขึ้น แม่จะต้องมีโอกาสกลับมาอยู่กับเรา

พ่อรอง : เราอยู่ด้วยความหวัง แล้วเราก็ให้กำลังใจซึ่งกันและกัน แต่คนที่เข้มแข็งที่สุดในบ้านเป็นยุ้ยนะ คนที่เครียดและคิดเรื่องนี้มากที่สุดน่าจะเป็นพ่อ

พ่อรอง : บ่อย เวลานอนบางทีเขาขึ้นนอนกันแล้วแต่พ่อยังนอนไม่หลับ ทุกวันนี้พ่อต้องเปิดพระสวดมนต์ เพื่อให้พ่อหลับ ไม่งั้นพ่อจะไม่หลับ คิดเรื่อย ๆ น้ำตาก็จะไหลเอง ทำไมเราต้องมาเป็นอย่างนี้ ชีวิตเรากำลังจะมีความสุขอยู่แล้ว ทำไมเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับครอบครัวของเรา

พ่อรอง : มีคนถามพ่อหลายคน พ่อบอกว่าพ่อไม่เคยคิด เพราะว่าเรา 3 คน พ่อ ลูกชาย แล้วยุ้ย เท่าไหร่คือเท่านั้น แล้วไม่มีการคิดว่าหมดเท่าไหร่ จะหมดเท่าไหร่ให้มันหมดไปเพื่อรักษาชีวิตคนที่เรารักเอาไว้ เงินฉันหาได้ แต่ชีวิตเธอฉันหาไม่ได้ ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันจะทำยังไง แต่งานฉันยังทำได้ ฉันยังหาเงินได้ พอได้เงินมาก็เก็บไว้ส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งก็เก็บไว้ดูแลเธอให้ดีที่สุด

พ่อรอง : ถูกต้อง ก็เคยคิดว่าเราอายุมากกว่าเขา เราทำงานหนักพอสมควร ถ้าวันหนึ่งฉันอาจต้องไปก่อนเธอ ก็จะบอกลูกไว้ว่าตังค์พ่อมีนะลูก เอาไปดูแลแม่แล้วกัน สำหรับพ่ออะไรก็ได้ที่มันเรียบง่าย

คลิป

vvvvvvv

vvvvv

vvv

v