เปิดปม อดีตดาราดัง ชีวิตเคยตกอับ หนักมาก ถึงขั้น ตักส้วม-แย่งข้าวหมากิน ทำมาหมดแล้ว!

ห่างหายจากวงการไปนาน สำหรับนักแสดงสาว "ตุ๊กตา อุบลวรรณ บุญรอด" ซึ่งเป็นดาราสาวที่สู้ชีวิตมาก เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเธอปากกัดตีนถีบ ต้องผ่านความยากลำบากและเรื่องราวแย่ๆ มามากมายทำเอาชีวิตแทบทรุดมาแล้ว แถมต้องระเหเร่ร่อน ถึงขนาดแย่งอาหารสุนัขกิน
โดยสำหรับสาวตุ๊กตา หลายคนอาจจะรู้จักเธอดีในฐานะดารานักแสดงและพิธีกรในวงการบันเทิงที่มีผลงานมานักต่อนัก แต่เบื้องหลังของเธอใครเลยจะรู้ว่าในวัยเด็กเธอต้องพบเจอและผ่านอะไรมาบ้างจนกว่าจะประสบความสำเร็จแบบทุกวันนี้

"พ่อแม่ของตุ๊กตาเป็นกรรมกรก่อสร้าง แล้วก็ไม่ได้มีบ้านเป็นของตัวเอง เราจะต้องระเหเร่ร่อนตามบ้านสังกะสีที่เขาสร้างตามไซต์งาน จำได้ว่าเราอยู่มาแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ เราเห็นพ่อแม่ทำงานแบบนี้ซึ่งเขาก็จะได้เงินวันละไม่กี่บาท น้อยมากๆ ทำก่อสร้างอย่างเดียวมันไม่พอจะกิน เพราะว่างานที่ทำไม่ได้เงินทุกวัน และต้องสร้างเสร็จก่อนเขาถึงจะมาจ่ายเงินเป็นงวดๆ เขาไม่ได้จ่ายรายวัน ก็ต้องหาเงิน หางาน หาอาชีพอื่นเพิ่ม อย่างเช่น ตอนกลางวันทำงานก่อสร้าง ตอนกลางคืน พ่อกับแม่ก็ต้องรับจ้างทำอย่างอื่นด้วย บางทีกว่าเราจะได้เงิน เรียกได้ว่าไม่มีข้าวกินกันเลย ต้องไปหาข้าวที่เขาทิ้ง ข้าวบูด เวลาข้าวบูดเขาก็จะทิ้ง แม่ก็จะไปเก็บมาตากแดด ตากให้แห้งเพื่อให้กลิ่นบูดหายไป พอแห้งจนมันแข็งกรังแล้วมันจะเหมือนข้าวตังแห้งๆ เขาก็จะเอามาต้มน้ำ ส่วนเนื้อแม่เขาจะเอาให้พ่อกับตุ๊กตากิน ส่วนแม่จะกินน้ำเพื่อให้พ่อกับลูกมีแรง

"ลำบากถึงขนาดที่พ่อต้องไปรับจ้างตักส้วมคือสมัยก่อนยังไม่มีรถดูดส้วม แล้วส้วมก็จะเป็นส้วมซึม ที่เป็นวงๆ บ้านใครสูงหน่อยก็ตั้งสูงนิดหนึ่ง พ่อต้องกระโดดลงไปในถังส้วม ก็จะต้องไปตักแล้วยื่นขึ้นมาแล้วก็ส่งให้แม่กับตุ๊กตาเอาไปเททิ้ง หนอนเยอะแยะเต็มหัวพ่อเลย มันก็จะต้องไต่อยู่แล้ว เพราะมันเป็นอุจจาระอ่ะเนอะ เราก็ต้องทำเพื่อให้ได้เงินมา หรือบางทีต้องไปรับจ้างเชือดไก่ซึ่งสมัยก่อนจะไม่มีโรงฆ่าสัตว์ที่ใหญ่โตอะไรแบบตอนนี้ จริงๆ พ่อไม่ได้อยากฆ่านะคะ พอพ่อฆ่าเสร็จก็ส่งมาให้แม่กับตุ๊กตาล้างไก่ ถอนขนไก่ เราก็จะเห็นก่อนไก่จะตาย ทุกวันนี้เราเลยไม่กินไก่เลย"

"เรารู้ว่าพ่อกับแม่เราลำบาก บ้านเราก็ไม่มี เราก็อยู่สังกะสีเป็นรูๆ เราก็ช่วยพ่อแม่ทำงานมาตั้งแต่เด็กเลย งานอื่นๆ ที่ตุ๊กตาทำก็จะมีเก็บตะปูขาย ได้โลละหนึ่งบาท พับถุงปูนขาย พอโตขึ้นมาหน่อย เราก็ไปรับจ้าง ผักที่มีอยู่เราก็เก็บไปขายที่ตลาด รับจ้างขายน้ำแข็งใสตามงานวัด ทำขนมขาย รับจ้างเย็บไส้ไก่ ปักชุดแต่งงาน ทำทุกอาชีพเลยเพื่อแลกกับเงินจริงๆ ตั้งแต่จำความได้ประมาณ 6-7 ขวบ เราก็รู้แล้วว่าเราเห็นตะปูไม่ได้ เราจะต้องเก็บแล้วมันก็ไล่สเต็ปมาเรื่อยๆ พอโตขึ้นหน่อย เราก็จะมีอาชีพที่มันทำยากมากขึ้น อย่างไปรับจ้างกดน้ำขาย รับจ้างล้างจานตามโรงเรียนต่างๆ รับจ้างรีดผ้า รับจ้างเลี้ยงลูกอาจารย์ เราจะทำแบบนี้จนอายุเกือบ 15 ปีค่ะ"