เปิดชีวิตจริง จากนักเลง สู่นักร้องดังระดับประเทศ เพราะน้ำตาแม่..

กว่าจะโด่งดัง ชีวิตวัยเด็กน่าตื่นเต้นหลายเรื่อง เล่าย้อนไปนิดนึง พื้นเพที่บ้านทำอะไร?
"พ่อแม่เป็นคนอีสาน อาชีพเกษตรกร ชาวนา 100 เปอร์เซ็นต์ คุณพ่อก็รับจ้างทั่วไป ผมเรียกความลำบากเป็นของพ่อแม่ ด้วยความที่พ่อแม่ยากจนติดลบ ช่วงนั้นชาวนาส่วนใหญ่ชอบกู้หนี้ยืมสินเพื่อเอามาสร้างรายได้ในการทำงานเกษตร แต่ความเป็นลูกผมไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองลำบาก เพราะพ่อแม่เขาสร้างพื้นฐานความสบายให้เรา ไม่อยากให้เรารับรู้ เรามารู้ว่าพ่อแม่ลำบากตอนเราโต รู้ที่มาของเงินรู้ที่มาของการกู้มา รายได้ชาวนา ผมว่าหนึ่งปีมากสุดคงไม่เกิน 4-5 หกหมื่น นี่ไม่รวมค่าปุ๋ย แต่ถ้ารายได้เฉลี่ยต่อวัน วันละ 170-200"

เรียกว่าเกเรได้มั้ย ขนาดไหน?
"สุดๆ เลย ช่วงเกเรของผมมีสองช่วง ช่วงไม่อยากเรียนหนังสือเพราะไม่ชอบถูกบังคับ ไม่ชอบตื่นเช้า จันทร์-ศุกร์ ไปแก้ ร. ไปแก้เอาคะแนน ไม่อยากอยู่ในกฎเกณฑ์ไม่อยากอยู่ในกรอบห้องเรียน ไปโรงเรียนก็ถือสมุดเล่มเดียว 12 วิชา แล้วก็นั่งดูดบุหรี่ในป่าคนเดียว ไม่เข้าเรียน คุณครูส่งซองขาวให้พ่อแม่ผมก็ฉีกทิ้งหมด พอจบม.ต้นก็ย้ายไปเรียนสายอาชีพ เทคนิคอำนาจเจริญ ช่วงนั้นเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของเด็กม.ปลาย ก็กลายเป็นเด็กเกเร ดูดบุหรี่ เที่ยวหมอลำ ตีรันฟันแทง จะคบเพื่อนที่ไม่ใช่ 16 คบเพื่อนอายุ 30 32 งานลอยกระทงทุกปี งานปิดวิกหมอลำ ผมต้องมีชื่อ และวิ่งหนีลูกปืนเข้าโรงสีข้าวทุกปี จริงๆ เราอาจไม่ใช่ผู้สร้างความร้าวฉานตรงนั้น เพียงแต่มีคำว่ากลุ่ม พรรคพวก ปัจจุบันก็เจออยู่นะ"

พ่อแม่รู้มั้ยเราหนีกระสุน?
"พ่อแม่รู้ทุกเรื่อง ฝั่งแม่จะแก้ปัญหาด้วยการถามไถ่ตลอดว่าเลิกได้มั้ย ไม่ไปได้มั้ย ยานนอนไม่หลับ แม่ร้องไห้ แต่พ่อผมใช้วิธีการเงียบและใช้ความเจ็บปวดให้ลูกเห็น พ่อจะพูดทีเดียว ถ้าไม่ฟังก็ไม่พูดอีกเลย วันที่พีคสุดคือเห็นแม่น้ำตาไหล ผมถีบมอเตอร์ไซค์ใส่แม่ แม่ห้ามว่าไม่ไปได้มั้ย แต่ด้วยความดื้ออยากไป เมาเหล้าขาวด้วย ก็บอกว่าอยากไป อย่ามาห้าม ช่วงนั้นเราก็มีข่าวไม่ดี โดนทำร้ายด้วยแม่ก็ห้าม แม่ถอดกุญแจออกเหมือนจะเอาไปเก็บให้ ผมก็ถีบมอเตอร์ไซค์ใส่บันได ตึ๊ง แม่ก็ร้องไห้น้ำตาไหล บอกว่าอยากไปก็ไป ยื่นกุญแจให้ ความรู้สึกตอนนั้นคือมันชาที่เห็นน้ำตาของแม่ แต่ก็อยากเอาชนะแม่ในวันนั้น ยังไงก็ต้องไป เหมือนมีสองร่างอยู่บนบ่า ร่างนรกบอกว่ามึงไปเลย ไม่ต้องซีเรียส แม่มึงให้กุญแจแล้ว อีกร่างสวรรค์บอกว่ามึงทำแม่น้ำตาไหลนะ เคยได้ยินยายพูดให้ฟังมั้ยตอนเด็ก เวลาใครทำพ่อแม่น้ำตาไหล ตกนรกไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด มันเหมือนมีสองฝ่ายคุยกัน"

ได้ขอโทษแม่มั้ย?
"สมัยก่อนมีความขี้อาย ไม่ได้เป็นเบิ้ลที่ขี้เล่นกล้าพูดแบบนี้ วันนั้นผมก็เลือกไม่ไปขอโทษแก ช่วงนั้นก็เริ่มคิดแล้วนะ น้ำตาแม่เปลี่ยนนิสัยผมได้ 50 เปอร์เซ็นต์เลย ผมคิดในใจว่าถึงจะทำเลวเหมือนเดิม ถึงจะเที่ยวกินเหล้าเป็นนักเลงเหมือนเดิม แต่กูจะไม่ทำให้แม่น้ำตาไหลอีกแล้ว สองคือจะทำอย่างไรให้เขารู้สึกว่าเราเป็นภาระของเขา ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ 17-18 เพื่อนก็ย้ายไปทำงานก่อสร้าง ไปอยู่กรุงเทพฯ ผมไม่เคยไปมากรุงเทพฯ เลย ตั้งแต่อายุ 15-16 ไม่เคยเหยียบกรุงเทพฯ ไม่รู้จักทองหล่อ"

ตอนนั้นอายุประมาณ 16 ผมก็บอกแม่ว่าจะไปทำงานที่กรุงเทพฯ จะไปทำงานก่อสร้าง พ่อก็บอกว่ามึงทำไม่ได้หรอก แค่ทำนาเกี่ยวข้าวมึงยังตื่นสายเลย (หัวเราะ) มันประจวบพอดีกับพี่สาวข้างบ้านเขามีแฟนเป็นคนจีนอยู่ราชบุรี อ.บางแพ เขาเปิดร้านซ่อมมอเตอร์ไซค์ ผมไปกินเหล้ากับเขา เขาก็ถามว่าผมอายุเท่าไหร่ ไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ งั้นไปทำงานกับพี่ พี่เปิดร้านมอเตอร์ไซค์อยู่บางแพ จ.ราชบุรี มึงก็ไปช่วยหยิบจับโน่นนี่นั่น เดี๋ยวจะช่วยสอนเรื่องการซ่อมรถด้วย เผื่อใช้เป็นวิชาในชีวิต แต่ไม่มีเงินเดือนให้นะ ผมก็คิดไม่เยอะ อาจเมาเหล้าด้วยตอนนั้น ผมก็ไป วันที่ 4 เขาก็ให้ลาพ่อแม่เลย พ่อแม่ก็งงว่าผมจะทำได้เหรอ"

แม่มีเหรอ?
"แม่บอกว่ามี แต่เรามารู้ทีหลังว่าแม่กับพ่อไปถอนกล้ารับจ้างเกือบสัปดาห์ มัดละ 5-10 บาท ไปถอนข้าวที่เขาจะใช้ดำ ทำเป็นมัดเพื่อรับจ้าง รวมกันของคนแก่ ทำให้ผมมีเงินหลักพันมาซื้อกีต้าร์"

อยากบอกอะไรพ่อแม่?
"พูดเรื่องพ่อแม่ผมร้องไห้ตลอดเพราะผมเซนซิทีฟ พ่อไม่เคยอยากให้ผมรู้สึกว่าต้องรักษาชื่อเสียงตรงนี้ไว้ พ่ออยากให้ผมรักษาสุขภาพ แต่สิ่งที่ผมห่วงที่สุดคือสุขภาพพ่อแม่เหมือนกัน วันที่ผมดัง เปลี่ยนจากเงินค่าตั๋ว 400 บาทที่พ่อแม่ให้ผมมา ผมมาเปลี่ยนเป็นเงินหลักล้าน ผมหาได้ แต่สิ่งที่ผมอยากเห็นตอนนี้คือความเปลี่ยนแปลงของครอบครัว อยากเห็นรอยยิ้มและมีความสุขกับการใช้ชีวิต ไม่อยากให้โหมทำงานหนักเหมือนเดิม สักวันนึงผมก็ต้องคืนสู่จุดเริ่มต้นที่เคยจากมา ไม่เคยคิดว่าชื่อเสียงจะอยู่กับผมตลอดชีวิต สองขาผมยังอยู่บนดินเสมอ อยากให้แม่รู้ว่านี่คือลูกพ่อแม่ตลอดไป น้ำตาที่แม่เสียมา อยากให้รู้ว่ามันจะไม่สูญเปล่า ผมไม่มีวันทำให้แม่เจ็บปวดแบบนั้นอีกต่อไป ผมรักแม่ที่สุด ช่วงที่เราไม่มีครอบครัว ไม่มีเมีย ไม่มีลูก พ่อแม่คือคนที่เราอยากซัปพอร์ตที่สุด"

ความสำเร็จของเรามาจากพ่อแม่ และเจ้าของร้านมอเตอร์ไซค์ สุดท้ายพอเป็นศิลปิน มายังไง ใครติดต่อมา?
"จากนั้นมีคนติดต่อ ผมก็กลับไปหาพ่อแม่ บอกว่าจะแต่งเพลงขาย เพราะมีหมอลำซิ่ง มีนักร้อง มีศิลปินค่ายใหญ่ด้วยนะ เขาอยากซื้อ 3 พันถึง 4 พันต่อเพลง ผมจะออกมาแต่งเพลง ผมจะออกจากโรงเรียนนาฎศิลป์ แม่เชื่อใจมากขึ้นเพราะแววตาการพูดมันเปลี่ยนไป ผมจะออกมาแต่งเพลงขาย แต่แม่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะให้ลาออกหรือเปล่า เป็นช่วงปิดเทอมก่อนเข้าปีที่สองของนาฎศิลป์ ผมนั่งอยู่เถียงนา แต่งเพลงอ้ายมีเหตุผลลงเฟซบุ๊ก แล้วอยู่ดีๆ ช่วงนั้นจากคนกดไลค์ผมหลัก 500-800 ผมตื่นเช้ามาคนกดไลค์ผม 5 พันคน

มีค่ายใหญ่ๆ ติดต่อมา มีโปรดิวเซอร์ถามผมด้วย มีพี่ชายคนนึงชื่อว่าพล บอกว่ามีโปรดิวเซอร์อาร์สยาม และบอสใหญ่ พี่เณร ศุภชัย อยากเจอน้อง อยากให้น้องเป็นศิลปิน แต่เอาเพลงมาเสนออาร์สยาม เสนออาร์เอสก่อน ผมก็ไปคุยกับเขาก่อน ผมบอกแม่ผมจะไปคนเดียว เข้ากรุงเทพฯ อีกครั้ง แต่ผมไม่มีตังค์นะ ขอยืมตังค์หน่อย 700 บาทขึ้นรถมาคนเดียวลงที่หมอชิต ผมไปเจอผู้ใหญ่จริงๆ ไปเจอพี่เณร ศุภชัย เขาเดินมาบอกว่ายินดีที่ได้รู้จักนะเบิ้ล ผมติดตามคุณในโซเชียล เพลงคุณดีทุกเพลง ถ้ามีโอกาสมาทำด้วยกัน วันที่ 2 มาเล่นที่อาร์เอส ผมได้เห็นตึกอาร์เอส ยังกดลิฟต์ไม่เป็น ใส่รองเท้าแตะ สะพายย่ามเข้ามาค่ายใหญ่ ทุกคนมองเหมือนผมเป็นเด็กวัดเดินตามหลวงพ่อ ผมเจอผู้ชายคนนึงอยู่ข้างลิฟต์ บอกว่าพี่ครับ กดลิฟต์ให้ผมหน่อย มารู้ทีหลังว่าคนนั้นคือลูกชายเฮียฮ้อ

ผมก็เสนอเขาไปเพลงนึง คือเพลงอ้ายมีเหตุผล เพลงที่โด่งดังเป็นเพลงประจำตัว เขาบอกโอเค ทำเลย วันที่ 14 ต.ค. พาแม่มาทำสัญญา ผมรับคุณเป็นนักร้อง จากเด็กอยู่เถียงนาได้มาเป็นศิลปิน แม่ดีใจมาก วันที่มาทำสัญญา แม่ลากกระเป๋าลากมาอยู่แถวๆ อาร์เอส น้ำตาจะไหล ไม่รู้จะดังหรือรวยหรือเปล่า แต่รู้ว่าวันนั้นได้เป็นนักร้องแล้วเว้ย ได้เป็นสัญญาแล้วเว้ย ตอนนั้นเซ็นสัญญา 8 ปี เริ่มต้นด้วยการเป็นศิลปินฝึกหัด ทุกวันนี้เอาคนเซ็นสัญญามาเป็นเลขาส่วนตัว

หลายคนอาจมีเป้าหมายอยากมีหมื่นล้านพันล้าน ผมก็เคยซื้อเบนซ์ ซื้อรถแพง อยากซื้อบ้านหลัง 50 ล้านในช่วงที่ดังแรกๆ แต่พอผมเติบโตมากับมันจริงๆ ผมก็คิดว่าอะไรก็ได้ที่มันพอดีๆ อาจต้องขอบคุณช่วงที่ผมเป็นนักร้องกำลังดัง ผมไปติดทหารด้วย ผมสูญเสียมูลค่าของเงินและงานไปมาก มันทำให้คิดว่าพอผ่านเหตุการณ์ความดัง ติดราชการ ออกมาเป็นโปรดิวเซอร์ วันนี้พ่อแม่เป็นตัวอย่างในคำว่าพอดี เหมาะสมกับตัวเอง เหมือนเราใส่เสื้อผ้าสบายๆ ไม่คับไม่หลวมจนเกินไป ผมอยากยืนนิ่งๆ ใช้วิถีที่สบายๆ

ยิ่งไม่ต้องการเท่าไหร่ผมยิ่งได้เท่านั้น ทุกวันนี้ทิปหน้าเวทีหลักหมื่นหลักแสน ผมเอาไปทำบุญ สร้างห้องน้ำให้เด็กในจังหวัดนั้นๆ โอนให้เด็กให้โรงเรียนแต่ละโรงเรียน ยิ่งได้มากขึ้น ผมไม่คิดว่าวันนึงผมจะได้มาเป็นพรีเซนเตอร์ แค่ผมได้รับงานรีวิวในราคาหลักพันหลักหมื่นก็โอเคแล้ว พ่อแม่ก็ร้องไห้ เขาดีใจ นั่งคุยกันสามคน ผมก็กลัวว่าวันนึงผมตื่นมาแล้วผมฝันไป ว่าผมเป็นเบิ้ล ปทุมราชแล้วดังมาก กลัวว่าสิ่งที่สร้างให้พ่อแม่มีรอยยิ้มากขึ้นมันจะหายไปในพริบตา พ่อแม่รู้มั้ยว่าวันที่พ่อแม่พาผมไปไกวเปลให้ผมนอน พ่อเปิดวิทยุให้ผมฟัง นั่นคือครูคนแรกของผม เวทีที่ดีสำหรับผมคือคันนาในวันนั้น พ่อแม่อยู่กับผมทุกช่วงเวลาเลยนะ ทุกเหตุการณ์ ทุกช่วงวัยอายุ จนวันที่ผมเป็นดารา เป็นศิลปินก็เพราะพ่อแม่ ผมกลัวว่าวันนึงตื่นมาแล้วฝัน แต่ผมยังอยากทำมันอยู่นะ แม้คนจะบอกว่าเบิ้ลรับงานเยอะจัง เดือนนึงผมรับเกือบ 42 งาน ทั้งรายการ พิธีกร คอมเมนเตเตอร์ตลกๆ งานละคร งานหนัง เพราะผมไม่รู้ว่าผมจะได้ทำงานแบบนี้อีกหรือเปล่า ผมได้ทำทุกอย่าง ผมไม่อยากปฏิเสธงานที่เข้ามาในชีวิตผม"