สมมุติว่าเป็นนางฟ้า ที่แท้ก็แค่ขี้ข้าในเรือนเบี้ย

เกริ่นหัวมายาวๆๆ ก็เพื่อเตือนสติว่าคนเรามีชีวิตอยู่ก็ควรจะเร่งทำความดี เพราะบางทีเราอาจจะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้แก้ไข 
   
ดูอย่างพวกพี่ๆ ทหารที่สละชีพที่แม้วันนี้จะมีแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ แต่ความดียังมีให้คนรุ่นหลังได้ พูดถึง ไม่เหมือนคนที่ทำเรื่องเลวๆ ที่มีแต่คนด่า...       

วันนี้ใจจริงไม่อยากจะลากตับ ไตใคร? เพราะ ไม่มี’รมณ์! แต่พวกดารานอกรีดที่ชอบทำตัวประนึง นางฟ้านางสวรรค์เหล่านี้ ถ้าไม่เอาไม้แหย่ให้ออกมา จากรูเน่าๆ บ้างก็ดูจะได้ใจ วันนี้เป็นเรื่องของเจ้าแม่ หนัง-เจ้าแม่ละคร    
   
ซึ่งนางคิดว่านางดังมากดังมาย แรกๆ น่ะอาจ จะใช่ แต่นานๆ ไปทำท่าจะไม่ไหว เล่นเอาผู้จัดบางรายไร้สิ้นอนาคต ถึงขนาดบอกศาลาเลิกถอนรากถอนโคนหนีหายไปซุกคอกใหม่ก็มี...ที่แสบๆ ก็ไม่เผาผีกับเจ้าของสัมปทานช่องกันก็เยอะ
   
ถามว่ารู้สึกไงที่เล่นแล้วแป๊กไม่เป็นท่าอย่างนี้ นางก็เริ่ดๆ เชิ่ดๆ “ไม่ทราบค่ะ เพราะเป็นนักแสดง มีหน้าที่แสดงตามที่ผู้กำกับสั่ง ไม่เทคก็ถือว่าผ่าน เพราะฉะนั้นเรื่องอย่างนี้หน้าที่ใครหน้าที่มัน” 
   
นางไม่เคยลืมตาดูว่าตัวเองเล่นได้แต่บทเดียว หน้าเดียว ไม่มี...นางเก่ง สั่งมาจัดไป พูดแบบนี้ประมาณว่า...ผู้กำกับอ่อน (ประสบการณ์) คร่า 55+ใครไม่ได้เจอจะไม่รู้หรอกว่านางน่ะมีฤทธิ์เดช ให้ตายเถอะที่รัก! หลายครั้งที่นางสร้างวีรเวรกับชะนีอื่น แต่ไม่มีใครเชื่อว่าหน้าซื่อๆ แบบนี้จะแสบ...
   
เรื่องความหน้าด้านชนะเลิศ...มีมธุรสวาจา ชายใดเห็นเป็นต้องหลงรัก...อยากจะเข้าไปชักใยสวาทไป ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด..เธอมีปั๋วตั้งแต่วัยละอ่อน กินกัน  ไปจนเครื่องเคราหย่อนยาน ต่างคนต่างเบื่อ ก็เลยนัด พบกันที่ร้านต้มเลือดหมู ว่าไปนั่น! บอกลากันง่ายๆ 
   
ด้วยความที่มีรูปเป็นทรัพย์ มีทรัพย์คูณสอง วันดีคืนดีออกไปแฮ่ดนอกบ้านกับก๊วนชะนีขี้คัน ไป ปะเหมาะกับไอ้หน้ามอดขี้เอา..สาวเจ้าจัดการขอเบอร์ แลกกันไปแลกกันมาอีท่าไหนไม่รู้ เรื่องมาจบลงตรง กอดรัดฟัดเหวี่ยงจ๊วบๆ ไม่อายผีสางนางไม้ หุหุ
   
ก็กะแค่เอาสนุกๆ แก็เซ็ง แต่ไอ้หน้ามอดนี้โปรไฟล์เยี่ยม แถมลีลาฟาดโรตีสายไหมก็ถึงใจ... พระเดชพระคุณ อะๆ งานนี้ขอผูกปิ่นโตยาวๆ ดีกว่า
   
ใครๆ ก็เตือนว่า อย่าไปยุ่งกับไอ้หน้ามอดเลย มันไม่ธรรมดา ที่สำคัญวัวตัวที่มันขี่ประจำก็เพื่อนในก๊วนนี่เอง เพื่อนแย่งปั๋วเพื่อนมันจะดูไม่งาม...
   
เพล้ง! นางตกใจเบาๆ พอเป็นพิธี แล้วก็เชิ่ดหน้าสวยๆ ที่เพิ่งผ่านการศัลยกรรมมา แล้วเปล่งเสียงเบาๆ ออกมาอย่างไพเราะเสนาะโสต...ว่า “โอ้ว ของอย่างนี้ใครดีใครได้”...เจริญ! จริงเฟ้ย 
   
ชะนีตัวน้อยที่โดนแย่งปั๋วก็ค่อยๆ จากกลุ่มไป อย่างเงียบๆ พร้อมน้ำตา! และคำสบถในใจว่า.. “อีหอยแมลงภู่...ผู้ชายมีถมเถ ทำไมต้องแย่งของช้าน” ถึงขั้นไปหลบเลียแผลใจไกลถึงต่างแดน...
   
กะ..กะกลัวที่ไหน วุ้ย! ไม่ใช่ สำเหนียกที่ไหน อย่างนี้ก็หวานคอแร้งเว้ย งานนี้สัญญาน wifi เต็มหน้าจอ...(จอเจี้ยวจ้าว) กดไลค์ปรู๊ด...อัพโหลดปรี๊ด 
   
เส้นทางที่คิดว่าโรยด้วยดอกลิลลี่ กลับกลายเป็นโรยด้วยดอกอัญชัน ความรักสีชมพู เริ่มกลายๆ เป็นสีม่วงๆ ช้ำๆ ทุกอย่างที่นางได้มาถ้าดูให้ลึก มองด้วยแว่นขยาย...จะรู้ว่ามันคือธุรกิจชัดๆ
   
จิ้กจกแถวอ่างจากุชชี่ร้องทักมาให้ได้ยินเสียง ว่า..พ่อยอดยาหยีของนางก็เริ่มกลับไปหาของหวานของคาวเหมือนเคยๆ ปล่อยนางชักดิ้นชักงอรออยู่ในบ้านสวนชานเมือง เวลาอยู่บ้านนางจัดเต็มตลอด สรรหาเสื้อผ้ามาแต่งองค์ทรงเครื่องเพื่อเอาใจปั๋ว.. แหวกได้แหวก แหกได้แหก...ว่าไปนั่น? 
   
วันไหนซวย บ้านใหญ่แวะมาเยี่ยมเป็นต้อง ตาลีตาเหลือกเปลี่ยนเสื้อผ้าชนิดหางเครื่องยังอาย 
   
อย่างที่ใครๆ ก็ชอบพูด อะไรที่ได้แล้วมันก็เริ่มหมดสนุก..ไม่มีอะไรให้ลุ้น จากที่เคยจิจ๊ะ ดาร์ลิ้ง น้ำเสียงเริ่มจะเป็นลิง เป็นชะนี ร้องหาปั๋วๆๆ 
   
หลายครั้งที่มีปากเสียงถึงขึ้นลงไม้ลงมือเบาๆ ย้ำว่าเบาๆ แล้วพ่อตัวดีก็ขับขี่รถออกจากบ้าน... แล้วคนตาดีก็แอบเห็นแฟนใครไม่มีป้ายแขวนคอ ไปดิ๊ด ชึ่งๆ กับคนเคยๆ ในผับหรูตามประสาคน...หนีเมีย 
   
แต่นางเป็นคนมีพรสวรรค์ในการแสดง เวลา ใครถามเรื่องรักร้าว ขาเตียงบิดๆ เบี้ยวๆ นางก็เชิ่ดๆ แล้วพูดจาเพราะๆ ให้คนที่ถามหน้าแหก..ไปว่า “ก็ยังรักกันดีค่ะ เค้าก็นอนอยู่ข้างๆ ทุกคืน” จบป่ะ? 
   
จร้าาาา...คนที่ถามต้องรีบมุดแผ่นดินออกมา แล้วกระโดดขึ้นรถไฟฟ้าหัวจรวดหนีไปตายที่จีนด้วยความอาย โทษฐานไปเจือกเรื่องปั๋วเมียชาวบ้าน
   
ความลับไม่มีในโลก..ความโศกเศร้าที่มีในใจ เมื่อจะเก่งต้องกำจัดให้มิด เดี๋ยวจะส่งกลิ่นตุๆ มาประจานตัวเอง อย่าให้ต้องร้องเพลงประมาณว่า... “วางมือบนบ่าน้ำตาก็ไหล...” ไม่เอานะจ๊ะ คนเก่งเค้าไม่นิยม!