วัน(ไม่มี)แม่ของ โหน่ง ชะชะช่า

วัน(ไม่มี)แม่ของ "โหน่ง ชะชะช่า"

โดย ผู้จัดการออนไลน์ 11 สิงหาคม 2548 16:58 น.

แวะเวียนมาครบรอบอีก 1 ปี สำหรับวันแม่ 12 สิงหาคม

ช่วงนี้ไปที่ไหนใครๆ ก็พูดกันถึงแต่แม่ สถานที่ต่างๆ จัดกิจกรรมเพื่อแม่เพื่อลูก เปิดไปในรายการทีวีช่องไหนๆ ก็มักจะเชิญดาราคนนั้นคนนี้นำผู้เป็นแม่มากอด มาจูบ มากราบ มาบอกเล่าถึงความรักและความผูกพันที่มีให้แก่กันและกันเยอะแยะไปหมด

เหลียวมองไปดูดาราที่ไร้แม่แล้วก็น่าเห็นใจ เฉพาะอย่างยิ่งตลกเงินล้าน "โหน่ง ชะชะช่า" (ชูศักดิ์ เอี่ยมสุข)ที่มักจะปล่อยโฮออกมาเสมอเวลาเห็นแม่ลูกคู่ไหนแสดงความรักซึ่งกันและกัน ด้วยเหตุผลที่ว่าเจ้าตัวหมดสิทธิ์ที่จะทำเช่นนั้นเพราะเพิ่งจะสูญเสียบุคคลที่รักที่ตนเองเรียกว่าแม่ไปไม่นานนี้นั่นเอง

พ่อกับแม่ที่เลี้ยงโหน่งมาตั้งแต่เด็กๆ เป็นตากับยาย แต่โหน่งเรียกพ่อกับแม่ เพราะพ่อกับแม่ของโหน่งจริงๆ อยู่ที่เชียงรายกับแฟนใหม่ พ่อน่ะตายไปแล้ว คือพ่อกับแม่ไม่เคยเลี้ยงโหน่งเลยคนที่เลี้ยงคือตากับยายที่โหน่งนับถือเป็นพ่อแม่เป็นลูกกัน

ทุกวันแม่เคยนำพวงมาลัยดอกมะลิไปกราบเท้าอยู่เสมอ แต่จากนี้ไปคงไม่ได้ทำอีกแล้ว
"ทุกวันแม่โหน่งก็ต้องไปหาแม่อยู่แล้ว ตอนนั้นโหน่งอยู่ที่นครนายกก็ไปกราบไปไหว้แม่ตลอด คือเขาดูแลผมมาตั้งแต่เด็กๆ ผมก็ต้องดูแลเขาในยามแก่ให้ถึงที่สุด"

ตอนที่เอาพวงมาลัยไปกราบแม่ไม่รู้ซิ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก วันนั้นอัดชิงร้อยพอพูดถึงเรื่องแม่มันอยากร้องไห้ อยากให้แม่พูดกับผม อยู่กับผมอีก แม่ให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับโหน่ง ไม่เคยต้องการอะไรจากลูกเลย ขอให้ลูกมีความสุขเท่านั้นเองแม่ใกล้จะมีความสุขอีกนิดเดียวเอง บ้านก็ซื้อแล้วแต่แม่ไม่มีโอกาสได้ ไม่มีโอกาสอยู่บ้านที่โหน่งซื้อไว้ให้ มันเสียใจ

มันหดหู่ใจนะเมื่อพูดถึงแม่ คือเขาไม่รู้หรอกว่าดังเป็นยังไงรวยเป็นยังไง ออกทีวีเป็นไงเขาไม่รู้ไม่เข้าใจตรงนี้ จากวันนั้นถึงวันนี้ผมมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักแม่ไม่รู้เลย แล้วก็ที่ผมทำให้แม่ทุกอย่าง อยากให้แม่เห็นความสำเร็จของเรากับที่แม่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กๆ ซื้อบ้านไว้ ยอมเป็นหนี้เป็นสินเพื่อให้พ่อกับแม่มาอยู่แต่สุดท้ายแม่ก็ไม่ได้อยู่มาตายไปก่อน"

"ตอนส่งก็ส่งแกอย่างดีเลยต้องขอขอบคุณหมอหยอง และก็พี่ตาปัญญาที่ช่วย แม่โหน่งเป็นตาสีตาสาธรรมดาแล้วได้พระราชทานเพลิงศพต้องขอบคุณมากเลยที่ช่วย

อะไรที่ยังไม่มีโอกาสทำให้กับแม่บ้าง?
โหน่งทำให้ทุกอย่าง แม่ชอบแบบไหน แม่อยากได้อะไรอยากให้แม่สบาย อยากให้พ่อสบาย อยากให้พี่น้องสบายทุกคนเลย คือโหน่งเป็นคนที่ไม่ค่อยเอาถ่าน ไม่ทำโน่นทำนี่ ทีนี้เราก็ต้องเป็นพ่อแม่ให้กับน้อง ต้องดูแลพวกน้องๆ อีกจนกว่าเราจะส่งมันถึงฝั่งว่างั้นเถอะหาอาชีพให้ทำ

ออกปากน้อยใจพี่น้องไม่ค่อยจะดูแลผู้มีพระคุณ
โหน่งต้องทำงานหาเงิน แต่น้องอยู่เฉยๆ ดูแลแม่ไม่ได้เลย ทำอะไรแทนโหน่งไม่ได้เลย พอแม่ตายก็มานั่งร้องไห้กัน มาสำนึกกัน พ่ออยู่ที่บ้านโหน่งก็ไม่เห็นมีใครมาเยี่ยมจะรอให้พ่อตายก่อน อย่างตาที่โหน่งเรียกพ่อ พ่อตายโหน่งก็ไม่อยากจะบอกใครเลยนะ ไม่อยากบอกพี่น้อง ทั้งที่เขาดูแลเรามาตั้งแต่เด็กแต่ตอนนี้ไม่เห็นมีพี่น้องคนไหนจะมาดูแลเขา พอตายแล้วก็มาร้องห่มร้องไห้กัน

อยู่บ้านโหน่งก็ต้องจ้างมันเลี้ยงพ่อ ต้องจ้างมันอีกนะ เป็นพี่น้องกันเนี๊ยะ ขนาดจ้างยังดูแลไม่ดี ยังรักเที่ยวรักสนุกปล่อยให้พ่ออยู่บ้านคนเดียว โหน่งมาอัดรายการโหน่งก็ไม่รู้ แฟนโหน่งก็ต้องไปส่งลูกส่งเต้า ข้าวพ่อก็กินไม่ตรงเวลาแต่ก็บอกมันตลอดเวลา ดูแลแกดีๆ ดูแลเหมือนที่แม่ดูแลเรา

เล่าถึงความรู้สึกกับแม่คนที่ให้กำเนิดให้ฟังหน่อยได้หรือเปล่า?
น้อยใจเหมือนกัน ในหนังสือที่โหน่งเขียนไว้ มันน้อยใจ หมายความว่าผมไม่เคยได้ในสิ่งที่คนอื่นได้กันเหมือนที่พ่อแม่คนอื่นเขาให้ลูก อยากได้โน่นอยากได้นี่พ่อแม่ไม่เคยหาให้เรา ผิดกับตากับยายที่ดูแลเราสี่คนพี่น้องมาตั้งแต่เด็กๆ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมมีทุกวันนี้ได้แม่เป็นเหมือนเทพเจ้าที่สามารถดูแลพวกผมได้ขนาดนี้เพราะว่าไม่มีใครหรอกที่จะมาสนใจเป็นแค่หลานเท่านั้นเอง

ตั้งแต่เด็กต้องลำบาก แม่แก่แล้วต้องไปหาเลี้ยงให้หลานกิน เช้าก็ต้องออกไปทำงานรับจ้างนวดเขาตามบ้านกว่าจะได้เงินมาแต่ละบาทเหมือนอย่างที่บอก อยากให้พ่อกับแม่เห็นความสำเร็จของโหน่ง อยากให้มีความสุขให้มานั่งเล่นนอกบ้านตอนเช้าๆ ตอนเย็นๆ ประแป้งนั่งคุยกัน สองคนตายาย อยากเห็นภาพๆ นั้น แต่สุดท้ายแม่โหน่งก็ตายไปก่อน เวลาพูดถึงแม่ทีไรความรู้สึกมันไม่อยากทำอะไร

ด้วยความรู้สึกน้อยใจที่แม่ไม่เคยดูแลเอาใจใส่ตั้งแต่เด็ก เลยทำให้ความผูกพันอันน้อยนิดกลายเป็นความห่างเหินโดยสิ้นเชิง
ความรู้สึกตรงนั้นมันไม่ค่อยมีกับคุณแม่จริงๆ ความรู้สึกกับแม่จริงๆ มันไม่มี ถามว่าตอนนี้ทำใจได้ไหมโหน่งทำใจได้แล้ว เหมือนอย่างที่เขียนไว้ในหนังสือเห็นแม่จูงจักรยานผ่านหน้ารถ โหน่งไม่ลงไปทักแม่ คือตอนนั้นมันไม่รู้สิ แม้แต่คำที่จะเรียกแม่มันแสลงใจโหน่ง ทำไมมันเป็นอย่างนี้พูดไม่ออก

ตอนที่แม่มากอดโหน่งครั้งแรกมันห่างเหินกันไปซะแล้ว ไม่มีความผูกพันแล้วก็มันคิดยังไงไม่รู้ ทำไมแม่ไม่ดูแลโหน่งตั้งแต่ตอนนั้น แต่บางครั้งอยากพูดกับแม่แต่ไม่พูดดีกว่า ไม่เอาไม่อยากพูด น้อยใจแม่ พูดไปก็ร้องไห้เปล่าๆ ครั้งหนึ่งแม่เคยลงมาหาที่กรุงเทพฯ มาขอของจากบ้านน้องที่เช่าบ้านอยู่ มีวิดีโอหรือสเตอริโอนี่แหละ โหน่งก็เลยโทรไปบอกแม่ โหน่งโมโหมากเลยทำไมแม่ทำอย่างนี้ ไม่เคยมาดูแล ไม่เคยคิดถึงพวกมันแล้วแม่มาอย่างนี้กับพวกมันอีกทั้งที่รู้ว่าจะกินก็ยังไม่มี

ซึ่งแม่ก็มีครอบครัว มีลูกใหม่ แล้วแม่ก็รักลูกใหม่มากกว่าพวกผม ผมเคยน้อยใจแม่หลายเรื่องอย่างเรื่องที่แม่พาลูกใหม่มาที่บ้านเห็นร้องเท้าผม แล้วแม่ก็ตะโกนขึ้นไปข้างบนบอกว่าโหน่งแม่ขอร้องเท้าคู่นี้ให้น้องได้มั้ย ความรู้สึกมันแปล๊บขึ้นมาเลยว่าทำไมตอนเด็กอยากได้โน่น อยากได้นี่ของคนอื่นเขาแม่ไม่เคยขอให้โหน่งบ้าง มันก็เลยแบบทำไมแม่ไม่รักโหน่ง รักหญิง รักนุ้ยเหรอ ทำไมแม่รักลูกใหม่มากกว่าเหรอ มันเกิดแค่อาการน้อยใจแค่นั้นเอง

ปัจจุบันทำใจได้หรือยัง?
โหน่งว่าจะทำใจแล้ว ยังไงเขาก็เป็นแม่โหน่ง อย่างงานศพยายวันนั้น แม่เคยบอกว่าถ้าเกิดแม่ตายไปทำงานศพแม่ให้เหมือนกับยายนะ แล้วความรู้สึกมันไม่ให้ แต่ก็พยายามทำใจอยู่ว่านั่นคือแม่ของเรา ไม่มีเขาเราก็ไม่ได้เกิดมา อย่างตอนที่โหน่งอยู่กับตายายแม่ก็ไม่ค่อยมาหา หายไปเลย ไม่ส่งข่าวมาเลย มารู้ข่าวอีกทีแม่ไปมีแฟนใหม่ที่เชียงรายแล้วโหน่งก็มาอยู่วงการตลก

คิดที่จะบอกรักแม่มั้ย?
แม่น่าจะบอกโหน่ง บอกความรู้สึกของแม่อยากจะรู้ความรู้สึกของแม่มากกว่า คือโหน่งเป็นลูกไม่รู้จะพูดอะไรกับแม่ แต่ถามว่ายังรักแม่ก็รัก แต่ความรู้สึกมันไม่เท่ากับยายที่เลี้ยง เวลาที่กอดยายกับแม่มันต่างกันมาก แม่กับโหน่งไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน น้อยมาก เจอกันไม่ค่อยได้เรียกแม่ จะเรียกว่าแม่ทำอันนี่ให้โหน่งหน่อยมันพูดไม่ออก ไม่ค่อยได้คุยกัน ไม่รู้เรียกว่ายังไง เรียกว่าพี่อยู่พักนึงเหมือนกันนะ

ถามว่าแม่น้อยใจไหมก็น้อยใจนั่นแหละ แต่ลูกน้อยใจยิ่งกว่าแม่อีก แม่กับลูก ไม่รู้ซิจริงๆ แล้วสงสารแม่เหมือนกัน แต่ทีนี้แม่มีครอบครัวใหม่แม่คงจะสุขสบาย แต่ถ้าเกิดโหน่งไม่มาอยู่ตรงนี้ก็คงจะย่ำแย่ พี่น้องก็แตกกระเซ็นอยากถามว่าแม่เคยกลับมาดูพวกโหน่งบ้างมั้ย

ถ้าเกิดวันหนึ่งวันใดเขาตายไปคงไม่ได้พูดกับแม่อย่างนี้ อยากจะบอกกับแม่ว่ารักแม่ แต่อยากรู้ว่าแม่รักพวกผมไหม ผมไม่เคยถามว่าแม่รักโหน่งไหม รักนุ้ยไหม รักหญิงไหมไม่เคยถาม แกมาไม่บ่อยหรอก วันเกิดแกจะมา ซื้อของมาให้ ลางานลงมา ผมไม่ดีใจเลยนะ ธรรมดา คิดอย่างเดียวทำไมแม่ไม่ดูแลผมตั้งแต่เด็กๆ เท่านั้นเอง แม่ไม่รักพวกผมแล้วเหรอ แต่ผมก็ไม่กล้าถามเหตุผลว่าทำไม

อาจจะดูเหมือนอกตัญญู แต่เพราะทำใจไม่ได้นั่นเองที่เป็นผลให้เจ้าตัวไม่เคยไปหาผู้ให้กำเนิดในวันสำคัญใดๆ เลย
ไม่เคย ทุกวันแม่ไม่เคยโทร ไปเยี่ยมก็ไม่เคยไป ยายเคยไปกราบ ซื้อดอกมะลิไปไหว้ทุกวันแม่ แต่กับแม่จริงๆ ไม่เคยกลัวทำใจไม่ได้ ลำบากใจ

ถามจริงๆ ว่ารักแม่มั้ย?
ไม่รู้ ตอบไม่ถูก ลึกๆ ก็ยังรัก ยังไงเขาเป็นแม่เรา เหลือแค่นี้ไม่มีใครแล้วหนิ