น้องมะลิ เอ่ยถามถึงพ่อปอแบบนี้ ทำเอา โบว์ แวนดา ถึงกับจุก

“เริ่มมาแล้ว เมื่อประมาณสัปดาห์ที่แล้ว วันนั้นเรามีจุกเลย คือเขากลับมาจากโรงเรียนแล้วก็เดินมาถามโบว์ว่า “แม่ขาคุณพ่อตายแล้วใช่มั้ย” โอ้ย…จุกเลย หนูรู้ได้ยังไง ใครบอกหนู เขาก็บอกว่าเพื่อนที่โรงเรียนบอก เราก็เอ๊ะ…ตัวเล็กๆ ทำไมบอกกันได้ เพื่อนบอกว่าคุณแม่เพื่อนบอกว่าพ่อมะลิตายแล้วนะ เขาก็ถามเราว่าตายแล้วใช่มั้ยคะแม่ เราก็บอกเขาคุณพ่ออยู่ข้างบนไงลูก คุณพ่อยังอยู่ข้างบน เราก็ถามเขาไปว่าแม่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าคุณพ่ออยู่ที่ไหน เขาก็อ๋อ…คุณพ่ออยู่ในหัวใจมะลิ หัวใจคุณแม่ คิดว่าอีกแป๊บนึงเขาน่าจะรู้แล้วว่าตายคืออะไร”

“ก็เตรียมมาตั้งนานแล้ว แต่วันนั้นเหมือนมันจุก เหมือนเราไม่ทันได้เตรียมตัวอยู่ๆ เขาก็เดินมาถามเราว่าคุณพ่อตายแล้วเหรอ เราก็อึ้งๆ ไม่รู้จะตอบเขายังไง อยากให้เขารู้แน่ชัดก่อนว่าเกิดคือ อะไร ตายคืออะไร การลาจากคืออะไร ถึงวันนั้นโบว์ก็คงจะต้องบอกเขาจริงๆ ถามว่ากลัวมั้ยที่คำพวกนี้จะมาเรื่อยๆ จากคนรอบตัวเขา จริงๆ โบว์ว่ามันห้ามไม่ได้ คนในครอบครัวเราไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ เราก็ตกใจ เพราะเขาไปรู้จากคนนอก ซึ่งเราก็ห้ามไม่ได้ วันนึงเขาก็ต้องมาถามว่าพ่อตายเพราะอะไร ถ้าเขามาถามว่าพ่อตายเพราะอะไร วันนั้นเราก็คงต้องบอกเขา ทุกวันนี้เราก็ค่อยๆ บอกเขาอยู่แล้ว เขาก็งงว่าทำไมจะต้องไหว้รูปคุณพ่อ มีถามว่าคุณพ่อไปไหน เมื่อไหร่จะกลับ เราก็บอกคุณพ่ออยู่ไกลนะ แต่คุณพ่อก็อยู่ในหัวใจเรา ไม่เคยจากไปไหน ไม่ต้องห่วง คุณพ่อฝากแม่ดูแลน้อง ปกป้องน้องอยู่แล้ว”

“ตอนนั้นที่เขาบอกว่าเพื่อนหนูบอกว่าพ่อตายแล้ว ตอนนั้นมันช็อต มันอึ้ง คิดอะไรไม่ออกว่าจะตอบลูกยังไง เราก็เลยบอกว่าพ่อก็อยู่ข้างบนไงค่ะ ยังอยู่ข้างบนอยู่ เขาก็ถามย้ำยังอยู่ข้างบนเหรอ เราก็บอกใช่ๆ ยังอยู่กับเรานี่แหละ แต่พ่อไม่ได้เจอหนู ไม่ได้กอดหนู ไม่ได้คุยกับหนูแต่บอกไว้เลยว่าคุณพ่อไม่ได้ทิ้งหนูนะคะ คุณพ่อคุยกับแม่ตลอดว่าฝากแม่ดูแลไม่ต้องเป็นห่วง แต่คุณพ่อเขาฝากบอกหนูว่าพ่ออยู่ในหัวใจเขาตลอด”

“น้ำตาคลอ โบว์ไม่เคยร้องไห้ให้มะลิเห็น เพราะเขาจะเซ้นสิทีฟมาก เห็นมะลิเป็นเด็กห้าวๆ เวลาเขาเห็นเราน้ำตาคลอก็จะรีบวิ่งมาเข้ามากอดแล้วพูดว่าแม่เป็นอะไรรึเปล่า เราบอกไม่เป็นค่ะ ในความรู้สึกเรารู้สึกว่าเราเป็นคนเดียวที่ปกป้องเขาได้ ฉะนั้นเราร้องไห้ให้เขาเห็นไม่ได้”

“เรื่องวันพ่อวันแม่ที่โรงเรียนโบว์รู้สึกไม่ค่อยอิน ไม่ค่อยเห็นด้วยกับเรื่องตรงนี้ เคยไปงานของออโต้ วันพ่อวันแม่โบว์ไปหมด เราเข้าใจว่ามันคือการแสดงความรักพ่อลูก แม่ลูก แต่พอเราหันไปเห็นเด็กกลุ่มนึงแม่ป่วย แม่เป็นอัมพาต แม่ตาย แม่ทำงาน แม่อยู่ไกล แล้วเด็กกลุ่มนั้นร้องไห้กันทั้งกลุ่ม เราเลยมีความรู้สึกว่าเปลี่ยนจากกิจกรรมไหว้พ่อแม่มาไหว้พระราชินิ ไหว้ในหลวงแทนมั้ย ให้เขารู้สึกเคารพรัก เพราะทุกคนก็มีพ่อแม่คนเดียวกัน คือท่านทั้งสอง ส่วนพ่อแม่จริงๆ เราสอนให้เขารักได้ในทุกวันอยู่แล้ว เรายังมีความรู้สึกขัดกับตรงนี้ ล่าสุดวันแม่ที่โรงเรียนออโต้เราก็บอกกับเขาว่าแม่ติดงาน แต่ให้รู้ไว้ว่าแม่รักหนูทุกวัน เราบอกรักกันทุกวัน มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องไปแสดงความรักกันวันนั้นวันเดียว ให้รู้ว่าไม่ว่าวินาทีไหน แม่รักหนู ก็เลยไม่ได้ไป โบว์รู้สึกว่าโบว์ไม่อยากไป ไม่อยากไปเห็นภาพอย่างนั้น หัวอกคนเป็นแม่ คิดถึงเราตอนเด็กๆ แค่พ่อไม่มารับวันเดียวเรายังรู้สึกไม่ดีเลย เพราะทุกคนมารับกันหมด โบว์ไม่อินกับเรื่องนี้ ปีไหนถ้าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ก็คิดว่าจะไม่ให้มะลิไปเลย ไม่อยากให้เขาเห็นภาพพ่อแม่มาพร้อมกัน ไม่ใช่แค่มะลิมีคำถามว่าพ่อไปไหน เราก็รู้สึกร้าวทุกครั้งไปเวลาที่เห็นครอบครัวไหนอยู่กันพร้อมหน้า เห็นพ่อแม่ลูกจูงมือกัน พ่ออุ้มลูก แม่เดิน เราก็ร้าว คุยกับพี่ปูว่าโบว์ไม่ได้อะไรนะแต่โบว์รู้สึกแค่อยากจะประคองความรู้สึกเขา ในวันพ่อก็ไม่ไปดีกว่า ตัดปัญหาไปเลย”

“โบว์ว่าเขาพร้อมแล้วแหละ แต่ในความรู้สึกเขายังไม่ได้จริงจังกับคำว่าตายเท่าไหร่ ยังติดเล่นยังอะไรอยู่ คิดว่าประมาณ 6 ขวบคิดว่าคงต้องเริ่มแล้ว ถามว่ามันยากสำหรับเรามั้ย ไม่ได้ยากสำหรับเราเพราะเราผ่านเรื่องราวมาหมดแล้ว เพียงแต่เราลุ้น กลัวความรู้สึกลูกว่าจะรู้สึกยังไง หลังจากที่เราให้เขาดูรูปว่ามันเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวมันก็ผ่านไปแหละ เชื่อว่าทุกอย่างเขารับรู้ได้ ให้เขารับรู้ในความดี ความรักของพ่อเยอะๆ”