รุ้งลดาวัลย์ (นู๋หิ่น นั่เองคร่า)

• พักอยู่ลาดพร้าว 101 ร้านดอกไม้กับนายตลก ของพี่ตี๋ ดอกสะเดา (เป็นสาวหวานอยู่ร้านดอกไม้)
  
• การศึกษาชั้นประถม ร.ร. ชุมชนบ้านหนองหิน/ มัธยมต้น ร.ร. หนองหินวิทยาคม/ มัธยมปลาย ร.ร.สวนอนันต์ (กรุงเทพฯ)/ ปริญญาตรี สถาบันราชภัฏสวนดุสิต คณะศิลปศาสตร์ สาขานิเทศศาสตร์
  
• เกิดโคราช โตที่ จ.เลย หากินในกรุงเทพฯ
  
• ผลงาน  ละครคลื่นรักสีคราม เป็นเพื่อนตัวร้าย ,ละครคู่รักพลิกล็อกเป็นผู้ทำงานบ้าน
  
• ชอบคำพูดที่ว่า พรสวรรค์ ไม่สำคัญเท่าพรแสวง รุ้งจึงขวนขวายและคว้าโอกาสนั้นไว้เสมอ เพื่อทำตามฝัน
  
• รุ้งไม่ใช่คนโดดเด่นอะไรมาก อาศัยว่าตั้งใจและพยายาม (ให้มากกว่าชาวบ้านเค้า)
  
• พูดกับใครไม่ค่อยรู้เรื่อง วกไปวนมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก น้ำท่วมทุ่งผักบุ้งมีอยู่หน่อย.....อะไรประมาณเนี๊ย
  
• เชื่อฟังผู้ใหญ่ และไม่นินทาใคร (อย่างเสียๆหายๆ)
  
• รักครอบครัวและกตัญญู(เพราะเป็นเครื่องหมายของคนดี..คือเรื่องของเรื่องอยากบอกว่า (รุ้งเป็นคนดีค่ะ)
  
• อาหารจานโปรด  กินได้ทุกอย่าง แต่ที่ชอบมากที่สุด ส้มตำปู ปลาร้า

คำให้การของ หนูหิ่น (รุ้งลาวัลย์ โทนะหงษา)

เพราะสายพันธุ์อันบริสุทธิ์จากที่ราบสูงของทั้งพ่อและแม่ ฉัน..รุ้งลาวัลย์ โทนะหงษา (รุ้ง) จึงได้รับเชื้อมาอย่างเต็มเปี่ยม ทั้งหน้าตาท่าทางและซุ่มเสียงสำเนียงการพูด ฉันพอมีความรู้ทางด้านพันธุธรรมศาสตร์ของเกรเกอร์ เมนเดล อยู่บ้าง เรื่องการถ่ายทอดยีนแสดงปมเด่นปมด้อย ในความทรงจำอันเลือนลางจากชั้นเรียน จึงพอเข้าใจที่ลูกคนที่สามในจำนวนสี่สาว จะหน้าโขกพ่ออกมาราวพิมพ์เดียว ไม่เว้นกระทั่งหนวดกับรังแค... แม่น่ะ ให้ฉันมาอย่างละนิดอย่างละหน่อยเท่าที่จำเป็น แต่สิ่งที่ไม่อั้นเลย คือความรัก... พี่น้องจะมีดั้งหรือรูปร่างหน้าตาสะสวยสมส่วนอย่างไร ฉันไม่อิจฉา(มากนัก) เพราะลูกสาวหน้าเหมือนพ่อเค้าว่ากันว่า ไม่อาภัพ ฮิ...คนแถวบ้านมักเรียกฉันว่า อีหล้า ทั้งที่ฉันอายุ 25 แล้วก็ตาม อาจเพราะฉันเป็นสาวร่างเล็ก สูงเพียง 150 หนัก 41 ...และที่สำคัญ หน้าฉันคงจะเด็กเอามากๆ (แม่นบ่น้อ..)หลังจากเรียนจบปริญญาตรีสาขานิเทศศาสตร์ ฉันก็เข้าทำงานที่บริษัท โคเมดี้ ไลน์  เป็นคนใช้เค้า..   เค้าใช้ให้เขียนบท ก่อนบ่ายคลายเครียดฮ่าๆ ..ฮ่าๆ..ในที่สุด แผนการขั้นแรกของฉันก็สำเร็จ !!
ฉันพยายามแทรกตัวละครที่ฉันสามารถเล่นได้เข้าไปในบท เพราะความที่ฉันทำได้อย่างแนบเนียน จึงไม่มีใครจับได้ว่า นี่คือแผนที่ฉันคิดจะดันตัวเอง... แต่เมื่อมีคนเริ่มสงสัย ทุกอย่างมันก็สายไปเสียแล้ว

ฉันกลายเป็นดาราในสายตาคนทั่ว กิ่ง อ.หนองหิน (ต้องของคุณแม่ที่ช่วยป่าวประกาศ) แฟนรายการก่อนบ่ายฯ คงมีคุ้นหน้าคุ้นตากันบ้างล่ะ และที่ยิ่งไปกว่านั้น มีค่ายละครติดต่อให้ฉันไปเล่น แต่เพราะความยังหวนแหนงานประจำ จึงมีบางรายที่ฉันบอกปัดไป...อี้หลี บ่ ได้ตั๊ว (จริงๆ ไม่ได้พูดเล่น)

ฉันเคยแอบคิดเล่นๆ เมื่อสมัยได้รู้จักหนูหิ่นใหม่ๆ ว่าทำไม๊..ไม่มีใครสร้างเป็นภาพยนตร์ ฉันอยากไปสมัคร พอได้เข้าวงการ (เบื้องหลัง) ยังสู้อุตส่าห์เสนอ(หน้า) กับลูกพี่ว่า...เอาดิ ทำดิ ขอหนูเล่นนะ โดนด่ากลับมา แต่จากวันนี้ รุ้งต้องมาสวมบทบาทหนูหิ่น ที่ใครๆ ว่าเราทั้งคู่ หน้าก็คล้ายนิสัยก็คือ ภูมิใจแท้น้อ

...ฉันเชื่อว่าอยู่ที่ไหนสถานะใด ลูกอีสาน ก็จะมีพื้นฐานคล้ายๆ กัน...เรียบง่าย จริงใจ ทุกวันนี้ บางทีนั่งเฉยๆยังอดยิ้มด้วยความปลาบปลื้มไม่ได้เมื่อนึกถึงหลากสิ่งในกิจกรรมworkshopหนูหิ่นเดอะมูฟวี่ นึกถึงบทสัมภาษณ์ของพี่เอ๊าะรุ้งเค้ามีพัฒนาการและที่สำคัญหน้าเค้ามัน...!!??.ครูเล็กภัทราวดี รุ้งเค้าร่าเริง มีพลังเหลือเฟือ...เค้าเกิดมาเพื่องานนี้ พี่อุ๋ย นนทรีย์  ที่เราเลือกรุ้งเพราะคาแรกเตอร์ของเค้าใกล้เคียงกันมาก ...กิ้ว ๆ