แพนเค้ก สวยใส ไร้มลพิษ

แพนเค้ก สวยใส ไร้มลพิษ

สาวสวยคนนี้ แพนเค้ก “เขมนิจ จามิกรณ์” จากเวทีนางแบบโลก มาสู่บทนางเอกบนจอทีวี ซึ่งตอนนี้เธอกลายเป็นคลื่นลูกใหม่ที่เรียกว่าเนื้อหอมสุด ๆ ในชั่วโมงนี้ และด้วยวัยอายุเพียง 19 ปี กับบทบาทเหล่านี้ เธอรู้สึกยังไง งานหนักที่ถาโถมเข้ามากับบทบาทหน้าที่ที่ถูกจับตามอง ซึ่งสิ่งเหล่านี้ แพนเค้กจะมาพูดคุยกับเราถึงตัวตนที่แท้จริงของเธออีกด้วย
 
กว่าจะมีวันนี้
 
“ก็ผ่านอะไรมาพอสมควรค่ะกว่าจะมาถึงวันนี้แต่ก็ไม่ใช่ว่าลำบากอะไรมากมาย แค่แบบว่าไปแคสต์งานโฆษณามาเยอะมากแทบจะทุกผลิต ภัณฑ์ คือคุยกับแม่เอาเป็นประสบการณ์แต่ไม่เคยได้งานสักชิ้น ช่วงนั้นมีท้อเหมือนกัน เคยได้ชิ้นหนึ่งแต่ไม่ได้ออกอากาศ คือช่วงหลังเริ่มจะเลือกมากขึ้น เริ่มรู้ว่าอะไรที่เหมาะกับตัวเราถ้าไม่ใช่ก็ตัดไป คือถ้าเราไปทำหมดทุกอย่างเราก็เหนื่อยกับตัวเอง อย่างงานประกวดก็เหมือนกัน แพนไม่ชอบการประกวด เพราะแพนกลัวการตอบคำถาม ไม่ชอบเลย แต่ว่าไปประกวดไทยซูเปอร์โมเดลตอนนั้นก็เพราะว่าไม่มีการตอบคำถามเลยตอนเข้าประกวด”

จริง ๆ พอเริ่มเข้ามาเล่นละคร ก็เริ่มมีออกมาเยอะเหมือนกันนะตอนนั้นตั้งหลักทันมั้ย มองวงการลบไปเลยหรือเปล่า ?
 
“มันมีฟีลแรกว่าจะบ้าเหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย แต่เราก็ตอบได้ปกติว่ามันไม่ใช่ มันแค่การโปรโมตละคร แต่แพนตอบได้เรื่อย ๆ โดยที่เราไม่ กดดัน เฉย ๆ ไม่ได้วิตกกังวล ปล่อยให้มันเป็นไปมากกว่า แต่ก็ไม่ได้มองอะไรลบนะ คือข่าวก็มีจริงบ้างไม่จริงบ้าง แต่พอเราเข้ามาอยู่ในวงการ มันทำให้เรารู้ว่าอะไรจริงไม่จริง อะไรมีมูลไม่มีมูล เราก็เป็นตัวของเรานี่แหละ”
 
ถามว่ามองโลกในแง่ร้ายขึ้นหรือเปล่า ก็นิดหนึ่ง แต่เรียกว่าเผื่อมากกว่าค่ะ แต่แพนเชื่ออย่างหนึ่งว่าถ้าเราเป็นคนดี เราทำในสิ่งที่ดี เราไม่ได้คิดร้ายกับใคร สิ่งที่เราได้กลับมาก็จะเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเราไม่ทำอะไรใคร ก็ไม่มีใครมาทำอะไรเราหรอก

วงการนี้หล่อหลอมให้แพนมีกรอบในการใช้ชีวิตมากขึ้นหรือเปล่า ?
 
“แพนว่าจริงนะ แพนว่าทุกคนก็เป็นแบบนี้ด้วย อาจจะเป็นเพราะประสบการณ์ที่เจอมาดีบ้างไม่ดีบ้าง ทุกคนต้องฝ่าฟัน แต่ไม่ถึงขั้นแข่งขัน แต่เหมือนกับว่าเราต้องปกป้องตัวเองเหมือนกันที่จะไม่ให้ใครเอาเปรียบเรามากกว่า แล้วทุกคนก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลาเพื่อตัวเองทั้งนั้นแหละ ดีบ้างไม่ดีบ้างเราก็ต้องเรียนรู้กันไป แต่แพนก็ไม่เหนื่อย เพราะรู้ว่าตัวเองจะต้องทำอะไรเหมือนรับโดยไม่รู้ตัว ถามว่ามองโลกในแง่ร้ายขึ้นหรือเปล่า ก็นิดหนึ่ง แต่เรียกว่าเผื่อมากกว่าค่ะ แต่แพนเชื่ออย่างหนึ่งว่าถ้าเราเป็นคนดี เราทำในสิ่งที่ดี เราไม่ได้คิดร้ายกับใคร สิ่งที่เราได้กลับมาก็จะเป็นสิ่งที่ดี ถ้าเราไม่ทำอะไรใคร ก็ไม่มีใครมาทำอะไรเราหรอก”

เข้าวงการมากว่า 2 ปี  ดูแพนจะทำงานหนักเกินตัว คิดว่าเหนื่อยเกินไปไหม ด้วยวัยเพียง 19 แต่ทำงานเยอะขนาดนี้ ?
 
“ก็คิดว่าได้อย่างเสียอย่าง เหนื่อยก็เหนื่อยแต่เราได้อะไรที่กลับมามากกว่า บางทีเหนื่อยแล้วได้ไปพักสักแป๊บหนึ่งแล้วกลับมาเริ่มใหม่ มันก็แบบเติมกำลัง คือแบบว่าที่เหนื่อยมาก ๆ มันขอทำอะไรบ้างนิดหนึ่ง ได้ออกมาข้างนอกทำอะไรก็ได้โดยที่ไม่ต้องทำงาน ว่าง ๆ นิดหนึ่งเท่านั้นก็มีความสุขแล้ว”
 
เวลาทำงานหนักหรือว่าหนื่อยมาก ๆ แพนทำยังไง ?
 
“เวลาที่เหนื่อยมากก็จะมองหน้าแม่ แม่จะรู้แล้วว่าไม่ไหวแล้วอยากจะกลับบ้านหรือบางทีหน้าก็จะไม่รับแขกแล้ว แต่ว่าถ้าไปเจองานที่เราแฮปปี้ เราก็จะสบายหน่อย แต่ถ้าไปเจองานที่เราแบบรู้สึกว่ามันแย่ ทีมงานไม่เวิร์กทำให้บรรยากาศไม่ดี ทุกอย่างมันดูแย่ไปหมด แพนจะเริ่มค้าน เริ่มดื้อ เริ่มไม่ฟัง”

แพนมีอารมณ์อย่างนั้นด้วยเหรอ ปกติจะเห็นแต่แพนยิ้มเสมอ ?
 
“แต่น้อยค่ะที่แพนจะดื้อ ยกเว้นว่าไม่ไหวจริง ๆ คือ ทีมงานไม่มีความพร้อม ไม่มีความเข้าใจในการทำงาน ทำให้ทุกอย่างยุ่งยาก อันนั้นแพนก็ต้องมีบ้างที่จะเป็นแบบนั้น ถ้าเจอสภาพแวดล้อมแบบนั้น แต่น้อยที่จะเจอแบบนั้น  กับงานละครจะปกติ ส่วนแฟชั่นโชว์ก็จะเป็นกลุ่มคนที่ไม่ค่อยจะอะไรกันอยู่แล้ว ส่วนงานโฆษณาก็มีบ้างที่จะแบบว่าทำให้เรารู้สึกแย่ในการทำงาน”
 
แล้วเวลาที่เรารู้สึกแย่ ตอนนั้นเราดับอารมณ์ยังไง?
 
“ก็ส่วนมากจะเดินมาหาแม่ จับมือแม่แล้วจะพูด ๆ เหมือนระบายออก แต่บางทีก็แค่มองหน้าแม่ แล้วบอกตัวเองในใจว่าอีกแป๊บเดียว เดี๋ยวก็เสร็จ”
 
เคยเหนื่อยจนถึงขั้นร้องไห้ไหม ?
 
“เคยเหมือนกันนะ แต่บอกแม่บ้างไม่บอกบ้าง อย่างบางครั้งที่เราเหนื่อยมาก ๆ เพราะว่าวันหนึ่งต้องทำอะไรหลาย ๆ งาน หลาย ๆ อย่าง ในวันเดียวกัน ก็มีบ้างที่ร้องไห้กับตัวเอง แต่ถ้าวันไหนที่มีงานเดียวอันนั้นถือว่าแปลก ถ้าไม่ถ่ายละครไปเลยทั้งวัน ก็มีบ้างที่ถ่ายละครไปครึ่งหนึ่งแล้วมาแฟชั่นโชว์ แล้วกลับไปถ่ายละครต่อก็มี แล้วก็เรียน คือทุกอย่างต้องรีบ ๆ ต้องเร่งไปทุกอย่าง เจออย่างนี้ทุกวันก็มีเบื่อนะ แล้วชีวิตแพนจะอยู่ในรถเสียส่วนใหญ่ ทำทุกอย่างในรถ ทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้า กินข้าว อ่านหนังสือ ตอนนี้ในรถเริ่มมีหมอน มีผ้าห่ม แต่แพนก็ชอบนะ”
 
มีบ้างไหมที่อยากจะเที่ยวกับเพื่อน ?
 
“ก็มีนะที่อยากจะไปทะเลกับเพื่อน แต่พอเอาจริง ๆ กลายเป็นฟีลที่แบบไม่เอาดีกว่า ติดแม่อยากอยู่กับแม่ เพราะจริง ๆ เวลาที่ไปกับเพื่อน เพื่อนเล่นโน่นเล่นนี่กัน ถ้าเราไม่สนุกด้วยเราจะเบื่อ กลายเป็นแบบว่าเราอยู่ได้แป๊บ ๆ ไม่สามารถอยู่ได้เหมือนเมื่อก่อน เหมือนเราปรับตัวมาอยู่ในอีกแบบหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังอยากที่จะเจอเพื่อนอยู่ คือบางทีมันเหมือนกับว่าเรากับเพื่อนคุยกันแบบไม่ปะติดปะต่อในบางเรื่อง แต่ว่าเพื่อนจะน่ารัก เขาเข้าใจว่าเราเจออะไรมาเยอะ เพื่อนจะบอกว่าแพนดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น แต่แพนก็จะเป็นแบบว่าเวลาที่เราอยู่กับคนที่เราคุ้นเคย เราก็จะเป็นอีกแบบหนึ่ง แต่ถ้ากับคนที่เราไม่ค่อยเท่าไรเราก็จะอยู่นิ่ง ๆ เพราะถ้าแพนไม่ค่อยคุ้นแพนก็จะไม่ค่อยเปิดรับใครเท่าไร”

ดูเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูงเหมือนกันนะ ?
 
“มีค่ะ แพนไม่ได้เปิดตัวเองมากขนาดนั้น ทำงานเสร็จก็กลับบ้าน คือการที่เราเข้ามาทำงานในวงการนี้ เราได้เจอใครตั้งมากมาย รู้ว่าทุก ๆ คนไม่ได้มีความเป็นตัวเองที่สุดเหมือนกัน แต่เราทุกคนก็ต้องมีจุดหนึ่งที่เข้าหาคนอื่น แต่ก็มีอะไรที่กันตัวเองไว้ซะส่วนใหญ่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นแพนจะไม่ค่อยสนิทกับใครที่เราไม่รู้จักเขาตั้งแต่แรก รู้สึกว่าทุกคนเจอกันได้แค่ผิวเผิน เพราะเราไม่รู้ว่าเบื้องหลังที่เขามาหาเรามันเป็นยังไง มันค่อนข้างยุ่งยาก อย่างเพื่อนในวงการแทบจะน้อยมากที่จะได้รู้จักจริง ๆ อย่าง พี่วิน-ธาวิน พี่เวียร์-ศุกลวัฒน์ พี่เบิ้ม-สมชาย และ พี่ร็อคกี้-สุรบดินทร์ สมบัติเจริญ ซึ่งมาคบลงตัวกันได้ยังไงไม่รู้ ทั้งที่เราไม่รู้จักกันมาก่อน แต่ด้วยความที่มีอะไรที่เหมือนกัน ทุกคนมันส์ ๆ เหมือนกัน คุยกันรู้เรื่อง มีพื้นเพที่คล้าย ๆ กัน มันเลยจูนตรงกัน ส่วนนอกนั้นที่เหลือ แพนรู้สึกว่ามันเหมือนใส่อะไรไว้มากเกินไปกว่าที่จะมาเจอกันได้ เลยแบบว่าไม่ดีกว่าขออยู่แบบนี้ดีกว่า มีเพื่อนแค่นี้ดีแล้ว”
 
ตอนเด็ก ๆ เคยมีความฝันกับเขาบ้างไหม
  
“มีนะ เมื่อก่อนเด็ก ๆ อยากเป็นแอร์โฮสเตส เวลาที่เราเห็นพี่ ๆ เขาเดินลากกระเป๋า ใส่ยูนิฟอร์ม แล้วต้องเปลี่ยนชุดบนเครื่องบิน ดูแล้วน่าสนใจดี แต่นั่นมันคือตอนเด็ก ๆ คิดแค่นั้น มันเป็นอะไรที่น่าทำ แต่พอเราโตขึ้น มีมุมมองที่ต่างไป ไม่ใช่อาชีพง่าย ๆ ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ อีกอย่างแพนเป็นคนที่ไม่ชอบเจอคนเยอะ มันยิ่งแล้วใหญ่เพราะว่าต้องเจอคนตั้งเยอะตั้งแยะ ต้องสื่อสาร ต้องบริการ มันคงเป็นอะไรที่ลำบาก ไม่ใช่แค่แต่งตัวสวยขึ้นเครื่อง พอโตขึ้นมุมมองเราเปลี่ยนไปก็คิดว่าไม่เอาแล้วละขอเป็นผู้โดยสารบนเครื่องดีกว่า ทำในอาชีพที่เราทำ  อยู่ดีแล้ว”
 
อาชีพนักแสดงคืออาชีพที่แพนชอบที่สุดแล้วใช่มั้ย ?
  
“คิดว่าใช่ค่ะ พอเรามีโอกาสได้ทำถึงมันอาจจะเบื่อบ้างเจอคนเยอะแยะบ้าง มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เรามีโอกาสได้ทำ แพนว่ามันก็เป็นอะไรที่มีความสุขดีและมันอยู่ในขอบเขตที่เราสามารถเลือกได้ด้วย และแพนว่าถ้าเราทำงานแล้วเรามีความสุขงานก็จะออกมาดีและแพนจะยิ่งรู้สึกดีถ้างานที่เราทำออกไปแล้วนั้นสร้างความสุขให้กับคนได้”
 
ก่อนนั้นได้ข่าวว่าอยากเป็นนักกีฬาทีมชาติ ?
 
“ใช่ค่ะ แพนเป็นนักกีฬาของโรงเรียนด้วย คือตอนเด็ก ๆ ไม่ได้ตั้งเป้าอะไร คือแพนเรียนโรงเรียนสาธิต ซึ่งจะมีการแข่งกีฬาทั่วประเทศ ก็คิดว่าตัวเองมีความสามารถทางนี้เลยเลือกที่จะเป็นนักวิ่ง ก็กะว่าจะเอาดีทางเป็นนักกีฬา แม่เลยส่งให้ไปเรียนกับอาจารย์เรวดี (ศรีท้าว) วัฒนสิน ซึ่งเป็นอดีตนักวิ่งทีมชาติ คือแม่บอกว่าถ้าจะทำอะไรก็ต้องทำให้ถึงที่สุด แต่พอวันแรกไปซ้อมกับอาจารย์กลับบ้านร้องไห้เพราะมันเหนื่อยมาก เราต้องปรับตัว ต้องเปลี่ยนระบบร่างกายทุกอย่าง จนได้เป็นตัวจริงของโรงเรียน ตอนนั้นก็กะว่าจะวิ่งไปเรื่อย ๆ
  
มันเหมือนเป็นจังหวะพอดีมีงานทางนี้เข้ามา แต่แพนชอบฟีลของนักกีฬานะ เวลาที่เราไปแข่งกีฬามันดูยิ่งใหญ่ ขบวน   นักกีฬาเดินเข้ามาในสนาม เสียงเพลง คนคอยเชียร์เวลาเราวิ่งรู้สึกว่ามันภูมิใจ แต่พอเรา  เข้ามาทำงานในวงการบันเทิง มันก็รู้สึกไม่ต่างกันเท่าไร เวลาที่ละครออกอากาศแล้วมีคนดู พอเจอแฟน ๆ ละครที่เข้ามาพูดคุยกับเรา คุยถึง ละครอย่างนั้นอย่างนี้ มันก็ทำให้เรารู้สึกภูมิใจเหมือนกันที่เราทำให้เขามีความสุข และสุดท้ายทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิตแพนวันนี้ แพนก็ต้องขอบคุณผู้ใหญ่ทางช่อง 7 และผู้ใหญ่ทุก ๆ คนนะคะที่ให้โอกาสแพนได้ทำทุก ๆ อย่าง” 
 
เส้นทางที่เธอเลือกเดินในวันนี้ จริง ๆ แล้วมันเพิ่งจะเริ่มต้น แต่เราเชื่อว่าเธอจะเดินไปได้อย่างสวยงาม เพราะเธอเข้ามาในวงการด้วยความสามารถและตั้งใจทำงานในทุก ๆ ชิ้น เชื่อแน่ว่าอนาคตชื่อ “แพนเค้ก-เขมนิจ จามิกรณ์” จะต้องขึ้นทำเนียบนางเอกเบอร์หนึ่งของวงการบันเทิงไทยอีกคน.

คนกลาง / อมรรัตน์ สีม่วง